یادداشتی بر نمایش ” آپارت/مان ” به کارگردانی کیوان سررشته

کیوان سررشته این روزها نمایشی را به روی صحنه برده که شاید نه تنــها دغــدغه شخصــی او بلکه حرف دل بسیاری از ما باشد . در روزهایی که حرف از بالابودن شاخص های آلایندگی هوا و ساخت و سازهای بی رویه در گوشه و کنار این شهـر ، دغدغه ی خیلی ها شده ، تغــییر کیفیت زندگی نسبت به گذشته ، در این نمایش به خوبی نشان داده می شود و شــرایط حال حاضر را نقد می کند ، الــبته نه با زیاده گویی و نه نصیحت گونه و نه مدعی . تنها آن چیزی که هست را به نمــایش می گــذارد و با تصــویرسازی هایش به مخاطب اجازه ی یادآوری گذشته ی نه چندان دور و فکر کردن درباره ی این تغییرات بوجود آمده را می دهد .

نویسنده در نگارش متن این نمایشنامه به دنبال مقصــر نمی گردد و حتی زیاده از حد به مسائل حاشــیه ای نمی پردازد . به انــدازه پرسوناژها را معرفی می کند و به خوبی با همان توضیحات کم ، طــبقه ی اجتماعی و سطح خانوادگی را بیان می کند . از سوی دیگـر ، سررشته چون مماس با زندگی خود این مــتن را نوشته ، بنابراین می تواند بسیار راحت هم آن را بازی کند و ارتباط خوب لازم را با مخاطب خود برقرار کند و از پس اجرای آن بر آید .

اجرای این مونولوگ ، نمره ی بالایی را در خلاقیت فــرم اجرایی به خود اختصاص می دهد . استفاده از یک سطل آب و ابــر برای به تصویرکشیدن سوژه ای که حالا تبدیل به خاطراتی شده و محو می شوند ، درست و اصولی بکار گرفته شده و جذاب است .

” آپارت/مان ”  نمایش خوبی است  . نمایشی که کارگردان آن ، سوژه ی مورد نظرش را زیست کرده و دغــدغه اش شده و به لحاظ فرم ساده ای که در اجــرا و بازی دارد به خوبی می تواند مخاطب را با خود همراه کند .

مرجان سادات هاشمی – تئاتر فستیوال