نمایش خیابانی “نوازش جوجه تیغی” که جزء نمایش های خیابانی حاضر در سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر است ، به کارگردانی فاطمه رادمنش در محوطه تئاتر شهر اجرا شد . در این نمایش که داستان یک خانواده را روایت می کند که فرزندشان دچار ناسازگاری شده ، یکتا توکلی ایفاگر نقش فرزند خانواده است و توانسته بازی درخشانی از خود ارائه دهد . به بهانه ی حضور نمایش خیابانی “نوازش جوجه تیغی” در جشنواره تئاتر فجر ، خبرنگار تئاتر فستیوال با فاطمه رادمنش گفت و گویی داشته که می توانید آن را در ادامه بخوانید .
الناز امیرخانی – تئاتر فستیوال : فاطمه رادمنش در مورد فرم اجرایی نمایش “نوازش جوجه تیغی” توضیح داد : نمایش نوازش جوجه تیغی از نوع تئاتر کارگری است که سال ها در ایران اجرا می شده ولی در شرایط فعلی این نوع اجراها کم شده است . ما به نوعی خواستیم از فرصت تئاتر فجر که یک فستیوال بزرگ و در واقع بزرگ ترین فستیوال بین المللی ایران است ، استفاده و این نوع از تئاتر را زنده کنیم . گروه تئاتر “نانو دراما” همیشه دغدغه اش مشکلات اجتماعی جامعه است. ما سال های قبل روی موضوعات دیگری دست گذاشتیم و امسال احساس کردیم این موضوع دغدغه ی بیشتری در مردم ایجاد کرده به همین دلیل این نوع از درام را انتخاب کردیم .
وی در مورد موضوعی که در این نمایش خیابانی مطرح می شود ، افزود : نمایش ، خانواده ای را نشان می دهد که به مرز فروپاشی می رسد و کودکی که ناسازگار می شود . پدر و مادری که دوست دارند فرزندشان ، جوجه شان را نوازش کنند اما آن بچه و جوجه به یک جوجه تیغی تبدیل شده و با خانواده اش ناسازگار است و مهر و محبت آن ها را پس می زند . او همکلاسی و جامعه اش را می بیند که چقدر پیشرفته شده اما خانواده کارگر جز عشق و محبت چیزی ندارند و گاهی این دغدغه ها آنقدر بالا می رود که نمی توانند آن عشق و محبت را هم نثار فرزندشان کنند و این مسئله فرزند را تبدیل به یک عنصر ناسازگار در خانواده می کند و می دانیم اگر آینده بچه ای تحت شعاع قرار بگیرد ، نهایت فروپاشی یک خانواده است .
این کارگردان تئاتر با بیان اینکه رایج ترین نوع تئاترهای خیابانی که در دنیا رایج است ، تئاترها سیاسی -جتماعی و تئاترهای سرگرم کننده می باشد ، گفت : برخی گروه ها به سمت تئاترهای سرگرم کننده رفتند و گروهی به سمت تئاترهای فیزیکال که از طریق بدن حرف می زند . چون در این نوع از تئاتر دیالوگ وجود ندارد ، باعث تکثر معنا می شود و تعداد دریافت ها برای مخاطب خیلی متفاوت و زیاد است . ولی نوع تئاتری که ما انتخاب کردیم اجتماعی است . در این نوع از تئاتر بیشتر از نظرات نظریه پردازانی همچون شکنر و آگوستو بوآل استفاده کردیم و مدنظرمان نوع تئاتر شورایی که آگستو بوآل کار می کرده ، است . از آن ها الهام گرفتیم و تکنیک های دراماتیک و اجرایی روز دنیا را با آن ها تلفیق کردیم .
وی در مورد اجرای تئاترهای خیابانی در طول سال و توجه به آن گفت : به عنوان یک عضو گروه تئاتر خیابانی ، دریافتم درباره سیاست های فعلی دفتر تئاتر خیابانی این است که اتفاقات بهتری در حال رخ دادن است . رپرتوارهای اجراهای خیابانی خیلی بیشتر شده ، انواع تئاتر خیابانی را مردم می بینند و با آن مواجه می شوند . به عقیده ی من تئاتر خیابانی کهن ترین اما در عین حال آوانگاردترین نوع تئاتر دنیاست و کارگردان های روز دنیا مانند شکنر که یکی از بزرگ ترین کارگردان های دنیاست تئاتر محیطی را تجربه کرده . کارگردان بزرگی مثل رابرت ویلسون از انواع تئاترهای محیطی بهره برده اما در ایران این نوع تئاتر خیلی حقیر است . همه ی گروه ها را زده می کند و آن هایی که تئاتر خیابانی کار می کنند خسته و دچار رخوت می شوند . تعداد آدم هایی که در این عرصه پایدار می مانند ، انگشت شمار است و خیلی هایمان پس زده می شویم . من به آنهایی که می مانند به عنوان ایثارگر نگاه می کنم چون جز این نمی تواند باشد . همسر من بازیگری است که کنترل مخاطب را به خوبی می شناسد اما بارها شده که مخاطب اور ا با سیگار سوزانده و آسیب دیده است . با اینکه می گویم هوشمندی کنترل مخاطب را دارد ولی این اتفاق ها می افتد چون نوع تئاتر خیابانی این را ایجاب می کند . مخاطب را نمی توان در یک سقف و چارچوب کنترل کرد بنابراین سخت ترین نوع تئاتر است . طاقت فرساست و عشق زیادی می خواهد که در آن پایدار بمانی .
فاطمه رادمنش در پایان در مورد کیفیت برگزاری جشنواره و برنامه ریزی به خبرنگار تئاتر فستیوال گفت : جشنواره ی امسال را اگر به زبان عام بخواهم توصیف کنم ، جشنواره ی شیکی است . خیلی تمیز است ، همه چیز سرجایش است . جشنواره ی سه سال قبل که گروه ما هم خیلی جایزه برد ، از همه ی جهات جشنواره بی کیفیتی بود اما امسال به نظر می آید اتفاقات بهتری افتاده ، امیدواریم در نهایت و در اختتامیه هم شاهد این اتفاق باشیم .
