یادداشتی بر نمایش ” عاشقانه فریدون “

به بهانه اجرایش در سی و چهارمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر

 نمایش ” عاشقانه ی فریدون ” به نویسندگی و کاگردانی علی اصغر ثلاثی نمایشی است که هم از نظر فرم توانسته است موفق باشد و هم از نظر روایت داستان که بر اساس شاهنامه ی فردوسی به نگارش در آمده است .

نمایشی تجربی  که بوسیله ی  موقعیت های نمایشی توانسته است مخاطب را با خود تا پایان نمایش همراه کند . نوع شیوه ی اجرایی که بیشتر وابسته به فرم و حرکت است برای این نوع سوژه ها بسیار انتخابی درست و در کنارش اجرایی کردنش بسیار دشوار است .

گروهی جوان که با روایتی از کاوه ی آهنگر و زهاک ماردوش آن را به سمت و سویی دیگر برده اند و حال و هوای تازه ای بر این داستان بخشیده اند . اجرای مراسم خیمه شب بازی توسط بازیگران  بسیار شیوه ی درستی است آن هم وقتی چاشنی آن حرکت و فرم باشد . همه چیز در جای خودش قرار دارد به گونه ای که نه در روایت کم و کاستی حس می شود نه در شکل و شیوه ی انتخابی برای روایت.

طراحی صحنه و لباس در راستای نمایش بوده همچنین بازی بازیگران جان تازه ای به این انتخاب ها بخشیده است . موسیقی زنده و آهنگسازی کار نقطه قوتی است که به یاری و کمک کار درآمده و توانسته است بخش عظیمی از این نمایش را  جانی تازه بدهد.

 تنها نکته ای که نقد بر آن وارد است طراحی نور این نمایش است که میتوانست خیلی بهتر باشد ، نسبت به فضای کار  اگر چهره ی بازیگران کاملا  مشخص بود  در روند اجرایی تاثیری بهتری میگذاشت .

نمایش عاشقانه ی فریدون نمایشی است با انتخاب سوژه ای درست  در راستای قصه ای که روایت می شود و همینطور محتوای آن  میتواند زبانی گویا  باشد برای کسانی که حتی با شاهنامه ی فردوسی آشنایی ندارند … در آخر فقط میتوانم بگویم ای کاش میتوانستیم بهای بیشتری به این سوژه ها بدهیم و بتوانیم همانند عاشقانه فریدون از با کیفتی در تئاتر سخن بگوییم نه از راز بی مهری به اسطوره هایمان.

احسان معجونی – تئاتر فستیوال