یادداشتی بر نمایش ” رنده کن ” به کارگردانی محمد کرمی

نمایش ” رنده کن ” با داشتن سوژه ای متفاوت از نمایش هایی که در حال حاضر در سالن های مختلف نمایشی اجرا می شوند ، در سالن استاد مشایخی به روی صحنه رفته است  .

قصه ی این نمایش روی کار قرار گرفتن گروهی را نشان می دهد که برای رسیدن به اهداف حزبی و منفعت شان از انسان های دیگر بهره کشی می کنند و از هر راهی برای نیل به اهداف شان استفاده می کنند . بدین منظور از المان های ساده ای روی صحنه استفاده شده است که به خوبی تکمیل کننده قصه محوری نمایش می باشد  .

چند تابوت با علامت صلیب ، در قسمت انتهایی صحنه قرار گرفته است که از آن می توان مفهوم مرگ را داشت . همچنین سوءاستفاده این گروه از مسیحیت را نیز نشان می دهد . چرا که برای توجیه خلافکاری ها و خوب جلوه دادن خود در مقابل مردم به پنهان شدن بر پشت دین احتیاج دارند .

پاشیدن خون از سقف نیز در تاکیدی بر جنایت های این افراد است . گروهی هم بی آنکه بدانند ، برای پاک کردن اثر آن از زمین استخدام شده اند . اما نکته ای که می توان به آن اشاره کرد رنگ تیره کف پوش سالن است که پاشیدن خون روی آن به راحتی قابل تشخیص نیست . می شد با پوشاندن کف با چیزی به رنگ سفید این تضاد را بهتر نشان داد تا پاشیدن خون روی آن نمایان شود .

علی رغم فضای متفاوت و سوژه ای که کارگردان برای اجرا در نظر گرفته است ، پایان بندی آن می توانست جذاب تر باشد . چرا که بعد از باز شدن گره قصه و رو شدن بازیچه قرار گرفتن قهرمان ، به نوعی پایان آن قابل پیش بینی است و این از جذابیت صحنه پایانی می کاهد .

حتی پرسوناژهایی که نقش کوتاهی دارند ، بازی های خوب و قابل قبولی در این نمایش ارائه می دهند .

نمایش” رنده کن ” با داشتن ریتم  مناسب و گفتن قصه ای چفت و بست دار با اجرایی خوب می تواند مخاطب را راضی نگه دارد .

آرزو شفق – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال