نمایش “همه دختران من” به نویسندگی جواد روستایی و محمد قاسمی و کارگردانی جواد روستایی از ساوه در دو نوبت ۱۷ و ۱۹ در تالار سایه به روی صحنه رفت . به بهانه اجرای این نمایش خبرنگار تئاتر فستیوال گفتگوی کوتاه و خواندنی با جواد روستایی انجام داده است که می توانید در ادامه بخوانید .
جواد روستایی درباره نحوه حضور نمایش “همه دختران من” در سی و پنجمین جشنواره تئاتر فجر به خبرنگار تئاتر فستیوال گفت : “ما برای اجرای این نمایش ، حدود پنج ماه تمرین داشتیم و در جشنواره استانی تئاتر فجر در استان مرکزی شرکت کرده ایم . تمامی عوامل این نمایش جوایز اول و دوم را در زمینه ی خودشان دریافت کردند و رکورد دریافت بیشترین تعداد جایزه را این نمایش در جشنواره شکست . و سپس به بخش مسابقه ی مرور تئاتر فجر راه پیدا کردیم . امروز در اولین روز جشنواره تئاتر فجر دو بار به روی صحنه رفتیم که در اجرای اول این نمایش داوری مورد داوری قرار گرفت “.
وی در رابطه با تغییرات صورت گرفته نسبت به اجراهای قبلی این نمایش اذعان داشت : “طبیعتا وقتی قرار است نمایشی در مرحله ای بالاتر حضور پیدا کند ، نیازمند این است که تغییراتی در آن ایجاد شود . ترکیب بازیگران در این اجرا تغییری نکرده اما در بحث کارگردانی و نوع نوشتار تغیراتی ایجاد شده است .”
کارگردان نمایش برگزیده تئاتر استانی درباره ی ایده ی شکل گیری این نمایشنامه توضیح داد : ” ایده ی شکل گیری نوشتن این متن ، از یک داستان در صفحه حوادث روزنامه شروع شد که در آن زنی توسط یک راننده ی مسافرکش نما ربوده شده و به قتل می رسد . همین بهانه ای شد تا نقبی تاریخی به مشکلات زنان در طول تاریخ بزنیم و در پی پاسخ به این سوال برآییم که چرا زنان جامعه ما به خاطر باورها و سنت های غلط دچار مشکل شده اند . سپس با دوست خوبم جناب آقای قاسمی که نویسنده ی بسیار خوبی هستند ، مشورت کردم و نمایش در چهار اپیزود نوشته شد . ایشان اپیزود اول را که در دوره ی قاجار می گذرد را نوشتند . هم چنین در اپیزود چهارم این نمایش ، زنانی را می بینید که در عشق و وفاداری در همه ی دنیا شهره هستند اما به خاطر نوع رفتارهای غلط مردان در سال ۹۵ تبدیل به عروسک هایی شده اند که دچار عشق های خیابانی هستند . “
روستایی با بیان اینکه کار اصلی اش کارگردانی تلویزیونی است در رابطه با طراحی صحنه نمایش گفت :” کار اصلی من کارگردانی تلویزیون است ، به همین دلیل سعی کردم تلفیقی بین دکوپاژ تلویزیونی و میزانسن تئاتری داشته باشم . اپیزود اول فضای بازی است که تقریبا یک نمای لانگ شات است . اپیزود دوم یک نمای مدیوم ، اپیزود سوم ؛ کلوزآپ و اپیزود چهارم اینسرت است به همان صورتی که در تاریخ به زمان حال نزدیک می شویم این قاب بسته تر می شود . این روند تا جایی ادامه دارد که در سال ۹۵ ما فقط پاها را داریم . در واقع این نمایش تلفیقی بین سبک ایستا و دکوپاژ تلویزیونی است و فکر می کنم به نتیجه ای که میخواستم رسیده ام . و این کار را به نام خودم سند بزنم که من آن را اختراع کرده ام .”
کارگردان نمایش “همه دختران من” با ابراز نارضایتی به حضور داوران در اجرای اول خود اظهار داشت : “اولین اجرای ما در این سالن حکم اجرای جنرال را داشت در صورتی که قطعا باید اجرای دوم مان را در حضور داورها به روی صحنه می بردیم . ولی کاری از دستمان بر نمی آید و این از بدشانسی ما در جشنواره بود . جشنواره ای که با ما شروع شد و اولین داوری برای کار ما صورت گرفت . و البته بدشانسی های دیگری که همیشه دامن گیر تئاتر شهرستان است و کاری هم نمی شود کرد .”
جواد روستایی در پاسخ به این سوال که چقدر در بخش مسابقه شانس این نمایش را بالا می دانید با طنازی پاسخ داد : ” ما در حال حاضر با بچه های نمایش مشغول برنامه ریزی این هستیم که برای مراسم اختتامیه که قرار است برای دریافت جایزه به روی صحنه برویم چه بپوشیم . ( با شوخی ) . ولی جدای از شوخی این قضیه برایمان مهم نیست . مهم این است که با افتخار به جشنواره فجر آمده ایم و جزو دوازده نمایش برگزیده بوده ایم که قبل از جشنواره تئاتر فجر از بین شصت و هشت اثر نمایشی انتخاب شده است و در بین بزرگان عرصه تئاتر قرار گرفته ایم ، در حالی که بسیاری از بزرگان در بخش مرور حذف شده اند . آمدن به جشنواره فجر برای ما جایزه است ، حال اینکه در یک مراسمی به اسم اختتامیه بالا برویم و لوح تقدیر بگیریم ، زیبا است اما ایده آل ما برای تئاتر نیست . ایده آل ما این است که از بعد از جشنواره کارمان را آغاز کنیم تا سال بعد با قدرت بیشتری به جشنواره تئاتر فجر بیاییم و آن را تجربه کنیم .”
وی در پایان با ابراز همدردی با حادثه غم انگیز ریزش ساختمان پلاسکو گفت : “ما امروز قبل از اجرا به همراه گروه مان هر کدام با شاخه گلی به کنار مرکز آتش نشانی رفتیم که درهایش هم بسته بود و چند نفر از هم شهری های خوبمان هم آمده بودند و شاخه گل گذاشته بودند . وقتی در مسیر می آمدم به این فکر می کردم که ای کاش رسالت تئاتر فقط اجرای روی صحنه ها نبود . کاش اصلی ترین رسالتش را که انسان سازی است و ما می توانستیم کارمان را به گونه ای روی صحنه بیاوریم که اصلی ترین رسالتش را انجام دهیم . من با این نمایش سعی کردم قدمی در این راستا بردارم . امیدوارم که موفق شوم تا چه پیش آید .”
