” چند خوان رستم ” یک نمایش سرگرم کننده و قصه گو است ، با سوژه ای جذاب و موفق در ارتباط با مخاطب .

اگرچه نباید در این نمایش به دنبال طراحی صحنه ، لباس و نورپردازی عجیب و غریب و خاص بود ولی سادگی و روایت روان قصه ویژگی های مثبت اثر می باشد .

این نمایش که با چاشنی طنز به خوبی می تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند دارای کاستی هایی است که مانع از آن شده تا با نمایشی صد در صد رو به رو شویم .

برادران رحیم دل – نویسندگان این اثر – برای مطرح کردن مشکلات و دغدغه های امروزی به سراغ دو شخصیت اسطوره ای – فردوسی حکیم و رستم دستان – رفته اند و با قرار دادن این دو در موقعیت زمان حال ، مشکلات و دغدغه های امروزی را مطرح کرده اند . اگر چه این ایده ، ایده ای تازه و نو نیست و تا به حال نمایش ها و به خصوص فیلم های زیادی با این ایده کار شده است که شخصیتی را از دل تاریخ در زمان معاصر قرار دهند اما این ایده به خاطر تضادی که به خودی خود در درونش دارد ، دست نویسنده را برای بست دادن قصه و ایجاد موقعیت های خلاقانه و جدید باز می گذارد . این به خلاقیت در نویسندگی و پختگی متن بر می گردد که بتواند از این ایده به خوبی استفاده کند و شرایط و موقعیت های متفاوت و نوآورانه ای را خلق کند .

در این نمایش هم می توان گفت که علی رغم آنکه میتوانست قرار گرفتن رستم در موقعیت های مختلف شرایط دراماتیک تری را به وجود آورد اما پرداخت کمی در هر صحنه صورت می گیرد و به سرعت از روی هر کدام از آن عبور می کند . جزئیات در هیچ یک به خوبی طراحی نمی شوند و به همین خاطر به خصوص در برخی از صحنه ها که کمترین پرداخت را دارند ، مطرح کردن مسائل امروزی در حد غر زدن باقی مانده است . مثلا صحنه پادگان اصلا ساخته و پرداخته نشده است و نه حس ، و نه فضای پادگان را به مخاطب نمی دهد و اگر گفته نشود که رستم مجبور است به ” سربازی ” برود کسی متوجه پادگان بودن آن نمی شود .

دیگر مسئله در رابطه با متن این نمایش ، مطرح شدن موضوعات بر اساس همان پیش فرض های همیشگی در ذهن مخاطب است . مثلا در موقعیت مترو به شلوغی و ازدحام جمعیت و به دزدی که ممکن است اتفاق بیفتد اشاره می شود که برای همه تصویر پیش فرضی را از مترو بوجود می آورد که قابل حدس و بدون نوآوری است . در صورتی که می توانست خلاقانه تر مطرح شود . این مواردی که اشاره شد باعث می شود که این نمایش را در حد یک نمایش ساده و معمولی تنزل دهد و مانع از شاهکار شدن آن شود .

استفاده از دیالوگ های نظم بین فردوسی و رستم ، بر گرفته از قالب شعری شاهنامه ، نقطه قوت اثر است و چاشنی طنز را بیشتر از موقعیت های دیگر به نمایش اضافه کرده است و به همین نسبت می توان گفت این دو پرسوناژ پر رنگ تر از سایرین شده اند .

سایر پرسوناژ ها کمتر از حد تیپیکال هستند و نسبت به پرداخته شدن هر صحنه می توانند خنده ی بیشتری را از مخاطب بگیرند . با این حال همه بازیگران این نمایش به خوبی از عهده ی نقش هایشان بر می آیند و با اینکه فرصت بداهه گویی دارند ، از متن خارج نمی شوند .

با همه ی این تفاسیر می توان گفت که نمایش ” چند خوان رستم ” اگرچه با کمی لکنت ولی نمایش قابل قبولی به روی صحنه رفته است و به خوبی با مخاطب ارتباط برقرار کرده است .

فرهاد ابراهیمی والا – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال