می توان گفت اغلب مخاطبان تئاتر با نمایشنامه “شاه لیر” اثر ویلیام شکسپیر آشنایی دارند و می دانند داستان آن از چه قرار است . آتیلا پسیانی با الهام از این اثر نمایشنامه ای را خلق کرده که بن مایه اصلی آن همان چیزی است که در “شاه لیر” وجود دارد اما نحوه ی روایت و جزئیات آن دستخوش تغییر شده و به گونه ای می توان گفت ایرانیزه شده است .
“تبار خون” نوشته آتیلا پسیانی و به کارگردانی توحید معصومی با ۲ بازیگر (۲ پرسوناژ اصلی) که در نمایش بازیگران دوره گردند ، پرسوناژهای گوناگونی را خلق می کند که به وسیله ی آن ها قصه ی نمایش شکل می گیرد .
می توان گفت “تبار خون” به اندازه ی بسیار زیادی بر توانایی بازیگران خود استوار است . چرا که بازیگران می بایستی بتوانند در لحظه نقش چند پرسوناژ متفاوت را ایفا کنند . کارگردان نیز در این راه با تکیه بر توانمندی بازیگران و طراحی میزانسن های درست و با استفاده به جا از حداقل آکسسوار و شلوغ نکردن بی جهت صحنه ، به آن ها کمک کرده است که آنچه را در چنته دارند ، به خوبی در روی صحنه به نمایش بگذارند .
از دیگر عواملی که در “تبار خون” اهمیت بسیاری دارد، موسیقی نمایش است . در واقع می توان گفت موسیقی خود دارای پرسوناژ مستقلی است که در فضاسازی ها و حتی کاراکترسازی ها به کمک بازیگران می آید .
جا دارد مجددا به بازی خوب بازیگران اشاره شود . الهه زحمتی و فرامرز قلیچ خانی که در این نمایش نشان دادند ، بازیگران توانایی هستند ، صحنه را به خوبی می شناسند و می توانند تماشاگر را با خود همراه کنند .
و اما توحید معصومی ، کارگردان نمایش که با انتخاب یک نمایشنامه خوب ، هدایت درست بازیگران ، طراحی دکوری ساده اما کاربردی ، شناختی درست از ریتم به گونه ای که نمایش هرگز از ریتم نمی افتد و تماشاگر را خسته نمی کند و همراه کردن موسیقی با تمامی این عناصر ، اثری را خلق کرده است که در عین سادگی ، تماشاگر را با خود همراه می کند و مهم تر از همه اثری قابل دفاع و شریف است .
آرزو شفق – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال
نمایش خوب و دوست داشتنی بود . من خوشم اومد