“جلوی تئاتر شهر” مشق نویسی خوبی برای گروه جوان این نمایش است . هم قصه دارد و هم میزانسن ، و به خوبی کارگردانی شده است . از این جهت یک نمایش قابل اعتنا است .
قصه ی آن از چهار مونولوگ تشکیل شده است که همگی با نخ تسبیح موضوع ” تئاتر ” به هم پیوند خورده اند و در نهایت قصه ای سر راست و قابل فهم را برای مخاطب تعریف می کند . فرم روایت داستان در هر مونولوگ به صورت متفاوتی طراحی شده است . پرسوناژ اول روی یکی از صندلی های جلوی تئاتر شهر نشسته و قصه اش را برای مخاطب تعریف می کند . دومی پیرمردی است که ناشر کتاب است . به پرسوناژ سوم طراحی فرم اضافه شده است که تنوع خوبی به کلیت نمایش داده است . پرسوناژ چهارم که روی آن پرداخت بیشتری شده است دانشجوی تئاتری است که قرار است نمایشی را به روی صحنه ببرد . بخشی از نمایش خود را هم اجرا می کند . تلفیق این بخش با موسیقی زنده که همراه این نمایش نواخته می شود صحنه ای دراماتیک خوبی خلق شده است .
نکته قابل توجه روایت قصه در این نمایش ، طراحی صحنه آن است که توانسته است این قصه ها را به خوبی به هم پیوند دهد . استفاده چند بنر بزرگ که روی استند بزرگی قرار دارند و با تغییر هر صحنه ورق می خورد . عکس بعدی در پیش زمینه صحنه قرار می گیرد . این فرم ورق خوردن بنر ها ، حس قصه گویی را به مخاطب القا می کند .
بازی بازیگران این نمایش هم قابل قبول است . به اندازه است و می تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند .
موسیقی زنده در این نمایش نقش پر رنگی دارد . اگرچه در برخی صحنه ها ساز خود را می زند ! و ارتباطش را با نمایش از دست می دهد – مخصوصا در صحنه ی آخر – ولی در مجموع دلنشین است و با کلیت اثر همخوان .
کارگردان اثر سعی کرده هر یک از این مونولوگ ها را که موضوعاتی ساده و از دل جامعه و برای مخاطب امروز دارند را با فضاسازی مجزا و خلاقانه ای روایت کند . یک مشق نویسی دلنشنین با موضوعی که به نظر می رسد دغدغه ی کارگردان باشد و توانسته است از پس روایت آن برآید .
در واقع باید “جلوی تئاتر شهر” را با همین نگاه دید . فرصت دادن به جوان هایی که بتوانند آزادانه مشق نویسی کنند و دغدغه هایشان را اجرا کنند . این مسیر اگر ادامه داشته باشد قطعا می توان به انتظار آثاری به مراتب قوی تر نیز بود .
آرزو شفق – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال
