شنیدن اسم ” سیندرلا ” به عنوان نمایشی که قرار است به تماشای آن بنشینی ، همراه است با احساس نوستالژیک بسیار شیرینی که از داستانی افسانه ای و محبوب در وجودت نشأت می گیرد ، داستانی که در کودکی مان بارها آن را شنیده ایم و اکنون تشنه شنیدن و دیدن خلاقیت کارگردان اثر هستیم که این قصه را چگونه برای ما بازگو خواهد کرد .

” سیندرلا ” ی سعید داخ اما متفاوت از سایر اشکال اجرای این متن است . او ” سیندرلا ” را سوژه اصلی اجرا قرار داده و قصه اش حول آن شکل گرفته است . در ” سیندرلا ” ی داخ خبری از معجزه پری و دنیای خیالی نیست . بلکه او معجزه ، سِحر و جادو را از ” سیندرلا ” حذف کرده و موقعیت سختی برای سیندرلای محبوب ما رقم زده است .

داخ در “سیندرلا” بیش از همه به سوژه و نحوه بیان آن به مخاطب تاکید کرده و تمامی اجزای دیگر نمایش کاملا ساده شکل گرفته است . به معنای واقعی کلمه ، “سیندرلا” یک نمایش است . نمایشی که در امروز اتفاق می افتد و حرف نسل امروز و انسان های امروز را می زند .

در این اجرا برخلاف آنچه از افسانه سیندرلا و تصاویر رویایی اش در خاطرمان شکل گرفته ، صحنه کاملا خالی از آکسسوار است و این بازیگران هستند که با چیدمان میزانسنی که داخ به عنوان کارگردان برای آن ها طراحی کرده است ؛ در پرده های نمایش کنار یکدیگر قرار می گیرد و صحنه را خالی نمی گذارند و به آن معنا و مفهوم می دهند و فضا سازی می کنند . بازیگران این نمایش با استفاده ی به جا از حرکات بدن ، بیان مناسب و شیوا توانسته اند به درستی از پس اجرا بربیایند ، آنها به تنهایی بار القاءِ مفاهیم را به دوش دارند.

بازیگران “سیندرلا” همگی جوانانی هستند که برای اثبات توانایی هایشان با تمام قوا به روی صحنه آمده اند ؛ گرچه در صحنه هایی انتظار مخاطب را آن طور که باید برآورده نمی کنند ، اما تلاش آن ها برای اجرایی خوب قابل تحسین است . نقطه قوت و اصلی این بازیگران در کار گروهی شان معنا پیدا می کند . زیرا با توجه به طراحی میزانسن نمایش که مانند پازلی است که به مرور کامل می شود و به لحاظ بصری نظر مخاطب را به خود جلب می کند .

ولی آنچه بیش از همه درام را پیش می برد ، دیالوگ های این اثر است . دیالوگ هایی تاثیر گذار که در قسمت هایی از نمایش چنان اوج می گیرد که مخاطب انتظار دارد روند قصه همان گونه جنجالی پیش رود ؛ ولی ناگهان از ریتم می افتد و پایان می گیرد و روند خطی خود را ادامه می دهد . این نمایش در حقیقت خطی و سیر کاملا صعودی را برای واکاوی شخصیت‌ها و درون مایه آن طی می‌کند؛ طوری که ما رفته رفته به اصل ماجرا پی می‌بریم.

بخشی از دیالوگ های نمایش اختصاصا به نقد اتفاقات روز جامعه می پردازد ؛ ولی چون از فضای نمایش جدا است در خدمت داستان قرار نمی گیرد . زیرا کارگردان خواسته تنها نقبی به مسائل و معضلات اجتماعی زده باشد به همین خاطر از کار بیرون می زند .

ویژگی اصلی ” سیندرلا ” ی داخ در ساده بودنش است . داخ فرمی ساده را برای این اجرا در نظر گرفته است و تمامی اِلمان های نمایش من جمله طراحی صحنه و لباس در آن در نهایت سادگی شکل گرفته است . این سادگی در اجرا از دو منظر قابل توجه است ، اول تمرکز بازیگری که برای اولین بار با این نمایش به روی صحنه رفته است تنها به ایفای نقش خود و درست ادا کردن دیالوگ ها معطوف می شود و دوم اینکه تکلیف مخاطب را از ابتدا با اثر مشخص می کند به دور از هر گونه افراط و تفریطی از ابتدا منحصرا به سراغ قصه می رود و سعی در ساده بیان کردن داستان سیندرلای امروزی دارد .

نور پردازی درست و به جایِ این نمایش نیز در کنار سادگی اجرا بسیار چشم گیر است ، زیرا نورپردازی در این اجرا ، صحنه را تماما در خدمت نمایشنامه قرار داده است .

در آخر باید گفت که “سیندرلا” نمایشی است که می تواند مخاطبان را تا انتها با خود همراه کرده و نمره ی قبولی را از سوی آنها کسب کند ، یک ” سیندرلا ” ی دوست داشتنی مثل خودِ سیندرلا !

آرزو شفق – دپارتمان نقد تئاترفستیوال