صحنه نمایش “سس توت فرنگی” از دو بخش تشکیل شده است : بخش انتهایی سن که میز غذاخوری قرار دارد و بخش جلوی سن که با طراحی صحنه صورت گرفته یک باغ را به تصویر می کشد که قصه هم از همین باغ شروع می شود .
این طراحی صحنه هوشمندانه ، بخش عمدۀ چیزی است که این نمایش احتیاج دارد .
نمایشنامه روایت جدیدی به همراه ندارد ، چند خانواده که طی یک اتفاق در کنار هم قرار می گیرند و این بین خیانت های اعضا به یکدیگر و روابط پنهانی بین خانواده ها به مرور بر ملا می شود .
شروع شاد خانواده ها سر میز شام و شوخی با یکدیگر و به تصویر کشیدن خوشی خانواده ها ، خبر از بحران می دهد و پیشاپیش به مخاطب اعلام می کند که منتظر این بحران باشد ؛ نوعی آرامش قبل از طوفان .
اما ضعف نمایش اینجا است که مخاطب در نهایت بحران را نمی بیند . بلکه به مرور کشمکش هایی و یا شبه خیانت هایی می بیند که خود پرسوناژها نیز از دیدن و شنیدن شان شوکه و احساسی نمی شوند ؛ چه برسد به مخاطب که بخواهد در این بین همزاد پنداری کند و یا شاید منزجر شود . ” سس توت فرنگی ” این بحران را کمرنگ نشان می دهد و به تبع آن تاثیر کمتری بر مخاطب خود می گذارد .
با این حال نمایش ” سس توت فرنگی ” ارزش دیدن و وقت گذاشتن دارد .
کارگردان هوشمندانه صحنه را در اختیار می گیرد و با استفاده از انتهای صحنه ، میانه صحنه و جلوی صحنه ، چنان عمقی به صحنه می بخشد گویی ما به واقع در حال تماشای یک باغ هستیم و پرسپکتیو باغ را می بینیم .
این میزانسن زیبا ، به اضافه طراحی صحنه خوب ، به طوری که فضای باغ کاملا مینیمال طراحی شده است ؛ یک امتیاز مثبت قابل توجه برای نمایش ” سس توت فرنگی ” به حساب می آید .
به جرات می توان گفت اکثر بازی های بازیگران خوب و بی کم و کاست است . هر کدام در حدی که لازم است به روی صحنه ظاهر می شوند ، به جا و به اندازه . نه بازی دزدی در کار است و نه حضور کمرنگی دارند . یک تیم حرفه ای از بازیگران که به بهبود نمایش کمک قابل توجهی می کنند .
“سس توت فرنگی” یک نمایش اجتماعی است که از پس یک دغدغه اجتماعی شکل گرفته است و امیدوار است که بتواند تاثیر مثبتی بگذارد و یا لااقل تلنگری ایجاد کند ؛ اما متاسفانه این اتفاق نمی افتد . در واقع ” سس توت فرنگی ” مجموعه کاملی از خلاقیت ، بازیگری ، کارگردانی ، طراحی صحنه و … خوب است که در نهایت ناکام می ماند . چون به عنوان یک تئاتر اجتماعی نمی تواند به درستی نقش خود را ایفا کند و به جای اینکه ذهن مخاطب را درگیر کند و تا مدتی با مخاطب همراه باشد ، خیلی زود از حافظه مخاطبش پاک می شود ، بی آنکه تاثیری بگذارد و یا تلنگری بزند .
فرهاد ابراهیمی والا – دپارتمان نقد تئاترفستیوال
به نظر من که همه چیزش خوب بود . اگرچه با یک اجرای شاهکار مواجه نیستیم . ولی راضی کننده است