تئاتر مشهد امسال با یک چمدان بزرگ به جشنواره عروسکی آمده تا روایتگر نمایش ” امروز چه سالیه ؟ ” باشد .
در ابتدای نمایش ، چهار عروسک گردان یک به یک وارد صحنه می شوند و دربِ چمدان قصه را باز می کنند . چمدانی که کل طراحی صحنه این نمایش را بر دوش خود دارد و فضاهای مختلفی از یک آسایشگاه را به مخاطب نشان می دهد .
پس از چیدمان صحنه توسط عروسک گردانان ، نگهبان آسایشگاه وارد می شود و به معرفی شخصیت های نمایش می پردازد و سپس عروسک ها به روی صحنه می آیند و تا مدتی نمایش به معرفی کاراکترها اختصاص می یابد . اما قصه ” امروز چه سالیه؟ ” از جایی شروع می شود که پای عروسک دیگری به قصه باز می شود و از آنجا است که نخ قصه پاره می شود و قصه هم از ریتم می افتد و هم از جذابیتش کاسته می شود . زیرا شخصیت پردازی این عروسک ناقص صورت می گیرد و با ورود او به قصه ، فضای نمایش به طور کامل تغییر می کند . شاید این ضعف را بتوان مربوط به دراماتورژی نادرست از متن عنوان کرد .
عروسک های نمایش بسیار خوش ساخت و زیبا هستند و هیچ نقصی در چهره و نحوه حرکت آن ها وجود ندارد . تنها ایراد آن ها در این است که عروسک ها به دلیل جثه کوچکی که دارند دهانشان در حین بیان کلمات باز نمی شود که آن هم به سلیقه سازنده عروسک بر می گردد ، همچنین پنهان نبودن عروسک گردانان عروسک ها که تنها با یک عینک چهره خود را پوشانده اند و ما کاملا عروسک گردان و صدا پیشه آن ها در حین اجرا می بینیم ، باعث می شود تمرکز مخاطب کمتر به سمت عروسک جلب شود .
صحنه این نمایش بسیار کاربردی طراحی شده است . با ورود به سالن ما یک میز را می بینیم که یک چمدان بزرگ روی آن قرار گرفته است ، چمدانی بزرگ که فضاهای نمایش به صورت لایه به لایه در داخلش قرار دارد ولی با توجه به طراحی خلاقانه این دکور نتوانسته فضایی را خلق کند که تداعی گر فضاهای گوناگون قصه باشد . در صورتی که هدف کارگردان با ایده ساخت چنین دکوری قطعا این بوده که بتواند تداعی گر فضاهای گوناگون یک آسایشگاه باشد و آن را برای مخاطب تداعی کند .
” امروز چه سالیه ؟ ” نمایشی است که ریزه کاری فراوان دارد ، ساخت عروسک های آن با ظرافت ساخته شده اند و هر یک از کاراکترها با شخصیتی که برایشان تعریف می شود هم خوانی دارند . اما اجرای این نمایش احتیاج به فضایی کوچک برای اجرا دارد تا ریزه کاری های نمایش از چشم مخاطب پنهان نماند . ریزه کاری هایی که قطعا برای آن وقت زیادی صرف شده است . ولی در اجرای جشنواره ای به دلیل نور نامناسب صحنه و فاصله زیاد با تماشاچی از دید او دور می ماند . در حقیقت این نمایش پتانسیل های زیادی دارد پتانسیل هایی بالقوه که بالفعل نشدند و کارگردان نتوانسته از آن استفاده کند .
کارگردان می بایست به میزانسن و پرداخت داستان توجه بیشتری نشان می داد تا جزئیات دراماتیک نمایش به درستی برای مخاطب نمایش داده می شد . نورپردازی نیز می توانست به خلق فضا کمک بسیاری کند، اما کارگردان در این اجرا به نورهای عمومی اکتفا کرده است و تدابیری برای چگونگی پخش نور و استفاده درست از نور نیاندیشیده است .
با توجه به زحمات زیاد این گروه برای اجرا لازم است کارگردان این نمایش بار دیگر به همراه گروه خود ضعف و قوت های نمایش را بررسی کند ، تا ” امروز چه سالیه ؟ ” را با تمام ریزه کاری ها و ظرافت های خاص خود به مخاطب ارائه دهد و زحمات گروه اجرایی دیده شود و بی نتیجه نماند .
شیما میرعبداللهی _ دپارتمان نقد تئاترفستیوال
