یادداشتی بر نمایش “تولد غم انگیز پسرک آهنی” – در جشنواره عروسکی تهران مبارک

“تولد غم انگیز پسرک آهنی” ، علی رغم حضور یک عروسک حجمی و بازی سایه ها در آن ، یک نمایش عروسکی نیست. و عروسک پسرک آهنی به همان میزان در نمایش معنا و مفهوم دارد که لپ تاپ به عنوان یکی از اجزای صحنه، ایفای نقش می کند.

درواقع نویسنده از آن عروسک و سایه ها ، برای پیش بردن قصه اش، استفاده کرده است. نه اینکه خودشان هویت داشته باشند.

این نمایش، قصه ی زن و شوهری ست که در خانه ای پر از وسایل الکترونیکی زندگی یکنواختی دارند. در ظاهر گویا قرار است فضای زندگی فانتزی این آدم ها چالشی با وسایل الکترونیکی منزل شان باشد ، بالاخص وقتی ماکروفر هم به آن اضافه می شود. اما پرداخت نشدن قصه و درنتیجه پرداخت نشدن پرسوناژها ، این اثر نمایشی را تبدیل به یک کار بد و سطح پایین می کند.

بازیگران هم که به خاطر فرم نمایش می بایست اصطلاحا بدن های نرمی داشته باشند تا از پس نقش ها برآیند، نمی توانند تا انتها بازی یکدست و روانی ارائه دهند. مثلا نوع حرف زدنشان در ابتدای نمایش با انتهای آن فرق می کند، همچنین بازیگر مرد هم که در ابتدا، در بین دو پرده نقش خود را از لحاظ نوع راه رفتن همچنان ، حفظ می کند، در انتها به دلیل کمک کردن به عوامل صحنه گویا که یادش رفته باشد، از نقش خود بیرون می آید و عادی راه می رود.

طراحی دکور نمایش بد است.  یک صفحه تقریبا یک متری نزدیک به سقف و در گوشه سمت راست تماشاگر قرار گرفته است که دیده شدنش توسط ردیف های اولی ، بالاخص آنهایی که در سمت چپ نشسته اند مقدور نیست.

عروسک گردان ها هم ضعیف عمل می کنند. یا سایه شان از پشت پرده دیده می شود یا بدنشان از درز پرده ها. و یا از لحاظ اجرا، جلوتر و عقب تر از بازیگران صحنه اند.

نمایش “تولد غم انگیز پسرک آهنی” می توانست با پرداخت اصولی تر و بهتر چه در متن نمایشنامه و چه در اجرا به اثری قابل قبول و ماندگار تبدیل شود ، اما گویا حضور نصف و نیمه در جشنواره عروسکی ، کارگردان و عوامل را از ارائه ساخت یک نمایش خوب، محروم کرده است!

مرجان سادات هاشمی – تئاتر فستیوال