مرجان صادقی نائینی کارگردان و بازیگر تئاتر در نوزدهمین جشنواره نمایش های آیینی و سنتی با نمایش ” بندار بیدخش ” نوشته بهرام بیضایی در تالار محراب به روی صحنه رفت . به بهانه اجرای این نمایش و حضور ایشان در جشنواره خبرنگار تئاتر فستیوال با وی گفتگویی داشته است که در ادامه می توانید آن را بخوانید .
از حضور در جشنواره بگویید . چه شد که برخوانی ” کارنامه بندار بیدخش” نوشته بهرام بیضایی را برای اجرا در جشنواره انتخاب کردید ؟
جام جم به عنوان یک نماد ایران باستان برای من همیشه جالب بود ، وقتی کتاب داستان ایران دکتر جنیدی را خواندم که درباره جام جم و اینکه چه جایگاهی در تمدن و تاریخ ایران باستان داشته است ، متن ” بندار بیدخش” برایم جالب شد و برای پایان نامه کارشناسی ارشد این متن را که یک نوع برخوانی می باشد ، انتخاب کردم و چون رشته من کارگردانی بود پس از تحلیل متن براساس نظریه جان سرل ، درصدد اجرای آن بر روی صحنه شدم و اینجا از اساتید بسیاربزرگوارم دکترفتحعلی بیگی،دکترجنیدی ودکترخلعتبری بسیارقدردانی می کنم که درمسیر مرا راهنمایی کردند .
به نظر شما در حال حاضر برخوانی چه میزان میتواند مورد استقبال مخاطبان امروزی قرار بگیرد ؟
برخوانی به شیوه اجرایی و محتوای آن بستگی دارد ، درباره ” بنداربیدخش” می توانم بگویم اکثر تماشاچیان متن را خیلی متوجه نمی شوند فقط ازطریق ارائه تصاویر و فضاسازی می توان مفهوم متن و داستان آن را برای مخاطب بازکرد .
آیا تا به حال در جشنواره نمایش های آیینی و سنتی حضور داشتید ؟ این چندمین حضور شما در جشنواره است ؟ آثار پیشین خود را عنوان کنید .
بله . اولین حضور من در سال ۱۳۷۱ با نمایش ” سیاه بازی عروسی ننه غلامحسین ” به کارگردانی دکترفتحعلی بیگی بود، این هفتمین حضور من درجشنواره برای اجرای صحنه ای بود و در این جشنواره ، نقالی هم بسیارانجام داده ام ، ازکارهایی که به عنوان بازیگر درجشنواره حضورداشتم ، رازعروسک ، قصه باغ زالزالک ، مجلس برادرکشی ، زال و رودابه ، جادوی شهرزاد می باشد .
چرا بازیگران زن را برای جم و بیدخش انتخاب کردید ؟
به عنوان یک زن دوست داشتم نگاهی زنانه تا حد امکان داشته باشم ، اما به دلیل امانتداری از دستکاری متن خودداری کردم و سعی کردم نوع نگاهم را دراجرا نشان دهم که یکی از نشانه های آن استفاده از بازیگر زن بود .
چه تغییراتی را در متن نمایشنامه در هنگام اجرا بوجود آوردید ؟
هیچ تغییری در متن ایجاد نشد . یکی به دلیل امانتداری درمتن و دو به دلیل اینکه دست بردن درچنین متنی نیاز به تخصص در نویسندگی این شیوه از متن دارد که من به خودم اجازه چنین کاری را ندادم .
برای حفظ نمایش های آیینی و سنتی کشورمان غیر از فضای جشنواره ، چه پیشنهادی دارید ؟
جشن های ماهانه که در ایران باستان به مناسبت یکی شدن نام ماه و روز برگزار می شد یکی از زیباترین نمایش های آیینی ما بوده است که براساس داستان و نیازهای آن زمان مردم به وجود آمد و دارای ویژگی های اجرایی و طراحی خاص بوده و در پس آن الگوهای اسطوره ای وجود داشته که دربسیاری از نمایش های آیینی امروز کشورمان تاثیرآن را می بینیم ، برگزاری این جشن ها یادآور اسطوره ها، فرهنگ و آیین و هنر نیاکان ماست که تاثیر آن را در مردم دوچندان می کند و نسل جدید را با این مفاهیم و آیین ها آشناتر می سازد و همانطور که درعرفان خودمان می گویند ، خداوند در دلی که شاد است ، حاضراست .
