مطلب زیر از سری نوشته های شما مخاطبین عزیز است و انتشار آن الزاما مبنی بر تایید تئاتر فستیوال نمی باشد . همچنین خوانندگان می توانند هر گونه یادداشتی در تائید یا تکذیب این مطلب را به تئاتر فستیوال ارسال نمایند تا در بخش “یادداشت های شما” انتشار داده شود.

یادداشتی بر نمایش “مهمان غار”

خسرو دهقانیار – نمایش “مهمان غار”  می خواهد قصه حضور پیامبر (ص) در غار، هنگام هجرت از مکه به مدینه از زبان عنکبوت و کبوتر روایت و در عین حال ، تلویحا به رژیم صهیونیستی اشاره کند. ( خفاش بدجنسی که قبلا کبوتر را از غار بیرون کرده است ، با قلدری می خواهد عنکبوت ها را هم از  آنجا بیرون کند. ) که کارگردان نه از پس قصه ی اول برمی آید نه دومی.

از طرفی متاسفانه مخاطب نمایش که کودک و نوجوان هستند هم اصلا در نظر گرفته نمی شود،  چرا که آنها مسلما تاریخ هجرت پیامبر را نمی دانند. بنابراین اگر آشنا کردن آنها با این واقعه تاریخی هدف نمایش باشد ، نیاز به تعریف کردن قصه داریم. قصه ای که حداقل ابتدا ، انتها  و تعلیق داشته باشد تا بتواند بیننده اش را درگیر سوژه کند و بر او تاثیر بگذارد.

حال آنکه با نمایشی با قصه ای پرداخت نشده و بدون شخصیت پردازی روبه روییم. در انتها هم آدم های بد، خفاش بدجنس را می کشند. یعنی پرسوناژهای مثبت آنقدر منفعلند که برای دفاع از خانه و کاشانه شان هم هیچ عملی انجام نمی دهند . از این رو کارگردان عزیز ما ، با اضافه کردن دو شعر بی محتوا *  و بی سرو ته، نمایشش را به پایان می رساند.

این نمایش آنقدر از لحاظ پرداخت قصه و کارگردانی ضعیف است که دیگر مجالی برای مطرح کردن موارد دیگری چون میزانسن بد و طراحی عروسک های خنده دار و نامتناسب نمی ماند.

و این طور می شود که قصه ای تاریخی – دینی که هزاران بار خوانده ایم و دیده ایم و شنیده ایم،اما همچنان می تواند جذاب باشد، بدون پرداخت مناسب ، به روی صحنه می رود تا اجرای بسیار بدی باشد در کارنامه جشنواره عروسکی!

———————————————

*در جایی از شعر گفته شده : ” دشمن همیشه خوابه !!!!! “