« اندر حکایت یوسف و زلیخا » به نویسندگی داوود فتحعلی بیگی و کارگردانی منیژه داوری در نوزدهمین جشنواره نمایش های آیینی و سنتی در کارگاه نمایش به روی صحنه رفت . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با کارگردان این نمایش انجام داده است که می توانید در ادامه بخوانید  :

در رابطه با انتخاب متن و ویژگی های « اندر حکایت یوسف و زلیخا » نوشته آقای داوود فتحعلی بیگی بگویید .

من ابتدا از تمامی کسانی که از نمایش های ایرانی حمایت می کنند ، تشکر می کنم . ویژگی متن این بود که با سه پرسوناژ و به شکل پرده خوانی اجرا می شد و ژانرهای نمایش ایرانی را در خود داشت از جمله نقالی ، پرده خوانی ، تعزیه ، سیاه بازی و … بازیگران در این نمایش ، به صورت نقش در نقش و به جای چندین پرسوناژ بازی می کنند و با تماشاگر ارتباط برقرار می کنند . حتی در جایی از نمایش ،  ما از بین تماشاچیان ، کسی را انتخاب می کنیم که به عنوان بازیگر به روی صحنه بیاید و این برای خود تماشاگر هم بسیار جذاب است . قصه اصلی نمایش هم که قصه ی یوسف و زلیخا است و همه حتی اگر بارها فیلم یا تئاتر آن را دیده باشند ، برایشان جذاب است و آن را دوست دارند و از طرف دیگر چون خود من هم قصه آن را دوست داشتم ، به نظرم نمایش خوبی شده است ، البته من نباید این را بگویم و از کارم تعریف کنم .

چه مدت تمرین داشتید و انتخاب بازیگران چطور صورت گرفت ؟

این نمایش در بخش مرور جشنواره نمایش های آیین و سنتی قرار داردو ما آن را در سال ۱۳۹۶ در خانه نمایش اجرا کردیم . برای شرکت در جشنواره ، با همان عوامل و دوستان اجرای عمومی ، حدود ۵ جلسه تمرین کردیم .

بازخورد مخاطبان چه در اجرای عموم و چه در اجرای جشنواره ای چطور بود ؟

اگر تماشاچی بیاید و نمایش را ببیند راضی از سالن می رود ولی اینکه بتوان تماشاچی را به سالن نمایش کشاند ، کمی سخت است . اگر تماشاچی تئاتر بیاید و اثر را ببیند ، خود او مُبلغ می شود ، ولی متاسفانه تا تئاتری می خواهد جا بیفتد و تماشاچی بفهمد که چنین تئاتری روی صحنه است ، مدت اجرا تمام می شود . اجرای عموم ما تنها ۱۸ شب بود و تا تماشاچی خواست برای اجراهایمان بیاید ، مدت آن تمام شد . فقط می توان تاسف خورد که چرا باید چنین اتفاقی برای تئاتر بیفتد .

در حین اجرایتان کمی از کمبود بودجه و حمایت از اهالی تئاتر گله داشتید . دغدغه های امروز اهالی تئاتر چیست ؟

یکی از دغدغه های اهالی تئاتر ، بودجه است . ما مجبور هستیم دکور ساده ای طراحی کنیم و نمی توانیم نوآوری داشته باشیم چون اگر بخواهیم لباس بدوزیم یا … ، هزینه ی اجرا بالا می رود . به همین دلیل مدام مجبور هستیم از همدیگر لباس قرض کنیم . با بودجه ای که می دهند ما حتی در دادن دستمزد گروه ، هم می مانیم و همین می شود که هیچ اتفاق جدیدی در تئاتر سنتی ما نمی افتد . دکورهای ما همیشه ، چهارتا چهارپایه است . این ها دغدغه های اهالی تئاتر است ولی این عشق است که باعث می شود آنها کار کنند .

در رابطه با جشنواره این دوره بگویید .

در جشنواره ها همیشه مشکل وجود دارد ، من همیشه می گویم که من دستان آقای فتحعلی بیگی را می بوسم که همیشه از نمایش ایرانی حمایت می کند و ایشان باعث می شوند که نمایش های ایرانی زنده باقی بماند ، ما هم عادت کرده ایم که با مشکلات بسازیم ولی همین قدر که کار می کنیم ، تماشاچی می آید و لذت می برد برای ما کافی است .

صحبت پایانی اگر دارید بفرمایید .

آنها را به خدا قسم می دهم که به گروه های نمایش های ایرانی ، سالن بدهند ، این نمایش ملی ما است . من و همه کسانی که نمایش ایرانی کار می کنند برای گرفتن سالن مشکل داریم و گویا تنها سالنی که وجود دارد تماشاخانه سنگلج است وگرنه باید به یک سالن خصوصی برویم و همانطور که خودتان هم می دانید در این صورت حتی نمی توانیم از پس هزینه سالن بر آییم ، چه برسد به هزینه های گروه . از مسئولین می خواهم که لطفا حمایت کنند .