هیات داوران سیزدهمین مسابقه مطبوعاتی انجمن منتقدان و نویسندگان تئاتر در آستانه برگزاری این مسابقه که قرار است پنجشنبه سوم مهرماه برگزار شود بیانیه ای را منتشر کردند.
به گزارش تئاتر فستیوال ، فریدون عموزاده خلیلی، خسرو رستمی و رامتین شهبازی هیات داوران سیزدهمین مسابقه مطبوعاتی انجمن منتقدان و نویسندگان تئاتر در آستانه برگزاری این مراسم که قرار است پنجشنبه ۳ مهرماه از ساعت ۱۸:۳۰ در تالار ایوان شمس برگزار شود بیانیه ای منتشر کرده اند.
بیانیه هیات داوران به شرح زیر است:
«تئاتر بر صحنه زاده می‌شود، در حضور تماشاگر رشد می‌کند و بقای خود را پس از ترک صحنه در رسانه ادامه می‌دهد. رسانه قادر است حس ها، عاطفه ها و اندیشه های جاری در جان نمایش را به فهمی تازه و خاطره ای ماندگار برای تماشاگر بدل سازد.
رسانه، سویه سحرانگیز نمایش را از سالنی با ظرفیتی محدود به گستره بی مرز جامعه می کشاند و آن را از واقعه ای در صحنه نمایش به اتفاقی دراماتیک در صحن جامعه تبدیل می کند و شرایط اجتماعی هنر نمایش را نیز دستخوش بالندگی می سازد.
این روزها که از یک سو، هنر تئاتر، گفتمان‌های تازه‌ای را تجربه می‌کند و از سوی دیگر، برخی سوداگران از درون، پیکر شریف تئاتر اجتماعی ایران را به باد تازیانه گرفته اند،
منتقدان و نویسندگان تئاتر می توانند در فراسوی نیک و بد سودای نمایش، تکاپوی تاریخی خود را برای کشف رگه های زرین از ژرفای این هنر شریف به کار گیرند و به تعمیق، بالندگی، تکریم و تاثیر اجتماعی آن دست یازند.
هیات داوران سیزدهمین مسابقه مطبوعاتی انجمن منتقدان و نویسندگان تئاتر، ضمن تقدیر از تمامی شرکت کنندگان در بخش‌های مختلف، به ویژه آثاری در بخش های گفت‌و‌گو، مقاله پژوهشی، گزارش و عکس که کیفیت حرفه‌ای مناسبی داشته اند، چنین می پندارد که:
۱. تاثیر شگفت انگیز روزنامه نگاری امروز مرهون مولفه هایی است همچون کشف، نوآوری، اندیشمندی، ایده پردازی، زبان پویا، گریز از کلیشه ها، ساختار اندیشیده شده، و فرم تازه در روایت و لحن؛ به نظر می رسد دستیابی به رویکرد عمیقا متاثر از این مولفه ها، می باید به دغدغه ی اصلی روزنامه نگاری تئاتری ما بدل شود.
۲. یادداشت های ما، نیازمند موجز نویسی، گویا نویسی و پرداختن به ایده‌های نو و مشخص است. در بسیاری از آثار ارائه شده، ساختار و شکل یادداشت، به قالب‌های دیگری همچون مقاله و گزارش نزدیک شده‌اند.
۳. مقاله های ژورنالیستی،گاهی دچار اطاله کلام شده اند و به خوبی از ایده مرکزی اثر صیانت نکرده اند. به همین روی، انسجام مرکزی اثر از میان رفته و نوشته با کاستی هایی همراه شده‌است.
۴. در نقدهای رسیده، انگاره‌های تازه نقد نویسی کمتر مورد توجه قرار گرفته و از همین روی، گاهی آثار ارائه شده اسیر کلیشه ها شده اند و گاهی گرفتار شباهت‌ها. آنچنان که کمتر اثری با تاویل های تازه و کشف معناهای پنهان به یاری خواننده و تماشاگر می آید.
هیات داوران، امیدوارانه و واقع بینانه بر این باور است رگه های درخشانی که در برخی از آثار نمایان است چشم انداز روشن و شکوفا تری را برای آینده ی روزنامه نگاری تئاتر ایران نوید می دهد.»
