“ستاره شناس” اثری موفق با نمایشنامه ای تاثیرگذار است که یک جلسه روانکاوی به سبکی متفاوت را به تماشاگر نشان می دهد .
“ستاره شناس” قصه ای ساده ، روانشناسانه و در عین حال سرگرم کننده دارد . شوخی های به اندازه این نمایش مخاطب را با خود همراه می کند .
کارگردان اثر با روانکاوی پرسوناژهای نمایش ، ابژکتیو با مخاطب دیالوگ می گوید و همگام با آن قصه ای را بسیار ساده و روان در بستر زمانی گذشته و حال روایت می کند .
سوژه نمایش مخاطب را با خود واقعی اش مواجه می کند و به او یادآور می شود که خودش را دوست بدارد و کاملا عریان با مشکلاتش روبرو شود و به زندگی اش معنا دهد .
کارگردان “ستاره شناس” فرم را به خوبی می شناسد و به خوبی به صورت ابژکتیو با مخاطب دیالوگ می گوید . زیرا در جامعه امروز ما متاسفانه افراد با آنچه خود می خواهند بیگانه هستند و به سختی مستقیما به دنبال آنچه که می خواهند ، می روند .
آنچه در فرم اجرایی “ستاره شناس” می بینیم ، یک خودآگاهی است که توسط کارگردان رخ داده است . او می داند که چه پیامی را می خواهد به مخاطب خود برساند پس به کمک ابزاری چون نور و تکنیک با دکوری فوق العاده ساده حرف خود را بر روی صحنه بیان می کند و برای مخاطب تصویر سازی می کند .
این نمایش در نورپردازی ، میزانسن و طراحی صحنه بسیار خلاقانه عمل کرده است . با آنکه صحنه تنها از میله های سفید و چهارچوب های خالی شکل گرفته است که کاملا فضای سالن انتظار یک مطب روان پزشکی را برای مخاطب فضاسازى کرده است ولی به کمک این طراحی صحنه مخاطب در این روانکاوی غرق می شود و سادگی صحنه او را به عمق قصه می کشاند .
شخصیت پردازی “ستاره شناس” به درستی صورت گرفته است ، از ابتدا پرسوناژها به مخاطب معرفی می شوند و تکلیف مخاطب با قصه مشخص می شود .
انتخاب هوشمندانه بازیگران و بازی درست گرفتن کارگردان از آن ها از دیگر نقاط قوت “ستاره شناس” است .
در این نمایش مخاطب درگیر این سوال است که ستاره شناس کیست ؟ به حرف های هر دو زن گوش می دهد تا ستاره شناس را بهتر بشناسد و به نوعی خودش را جای پرسوناژهای نمایش قرار می دهد و در مواقعی با احساس آنها همزاد پنداری می کند . بازیگران این نمایش فضا را به درستی می شناسند و با کوچکترین تغییری در نور و میزانسن ، فضای خیابان یا گالری و فروشگاه را از هم تفکیک می کند .
گرچه ریتم نمایش یکنواخت است ولی به دلیل قصه گویی و تعلیق ها و فراز و فرودهایی که دارد مخاطب خسته نمی شود . طراحی درست میزانسن این نمایش نیز به ریتم کار کمک می کند .
“ستاره شناس” نمایشنامه ای قوی و متناسب با جامعه امروز است که با کارگردانی خوب و قابل قبول اصغر نوری به اثری قابل دیدن و سرگرم کننده تبدیل شده است که برای مخاطب جذابیت خلق می کند تا کشف شود .
نسترن داوودی – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال
