سوژه‌های سیاسی و اجتماعی از محبوب‌ترین و رایج‌ترین سوژه‌ها در نمایش‌های خیابانی بوده و هست. گونه‌ای از نقد سیاسی- اجتماعی که همواره در بسیاری از نمایش‌های خیابانی جریان داشته و همواره مخاطب را جذب خود کرده و خواهد کرد.
“آخرین اولی” به کارگردانی سمیه مهری یک نمایش خیابانی موفق است. چرا که با انتخاب سوژه‌ای همیشه محبوب برای تماشاچی و با داشتن قصه‌ای نسبتا کامل (با توجه به مدیوم نمایش خیابانی و با توجه به زمانی که جشنواره برای هر اجرا در اختیار گروه‌ها قرار می‌دهد) و نیز ترکیب جذاب نمایش با موسیقی (به سبکی که در نمایش‌های روحوضی رایج است)، می تواند مخاطب قابل توجهی را گرداگرد خود جذب کرده و او را تا آخرین لحظه نمایش با خود همراه نگاه دارد.
حال اگر به این نقد سیاسی-اجتماعی، سوژه‌ی مرگ و مرگ آگاهی افزوده شود و با ابزارهایی بسیار ساده و نمادین کارگردان بتواند جهان پس از مرگ را در فرمی سورئال به مخاطب ارائه دهد، جذابیت نمایش را دوچندان خواهد شد، اتفاقی که در “آخرین اولی” روی داد.
“آخرین اولی” در زمان کوتاهی که در اختیار دارد به خوبی می‌تواند تماشاچی را به یک سفر کامل ببرد، خیال او را با خود همراه کند و به هر کجا که بخواهد بکشاند، قصه‌اش را تعریف کند، دقایقی کوتاه با طنز و موسیقی تماشاچی را به وجد آورد و بخنداند، به او تلنگر اجتماعی و اخلاقی بزند و نهایتا او را سرگرم کند.
بازیگران “آخرین اولی” نیز به خوبی مدیوم نمایش خیابانی را می‌شناسند و با آمادگی کافی و قدرت تمام نقش‌های خود را اجرا می‌کنند. حال به این‌ها اضافه کنید هوشیاری کامل بازیگران “آخرین اولی” را که هر یک به سان یک مدیر یا یک کارگردان، صحنه را در دست دارند و تعویض لباس‌ها، تعویص نقش‌ها، تغییر میزانسن و موقعیت صحنه و حتی شرکت در اجرای موسیقی نمایش را کاملا حرفه‌ای و درست اجرا می‌کنند.
طراحی حرکات بازیگران و استفاده از فرم بدن آنها برای فضاسازی نیز حرفه‌ای و درست انجام شده و البته کامل اجرا شده است.
“آخرین اولی” نمایشی کامل است که در میان نمایش‌های خیابانی رایج، خبر از به روز شدنی می دهد که اصولی است، مبتنی است بر چهارچوب‌های نمایش خیابانی ایرانی، خلاقانه و نوآور است و می‌تواند تماشاچی را به سوی خود جذب کند و تا پایان کنار خود نگه دارد و این ها امتیازات بزرگی است.

المیرا نداف – نویسنده میهمان