دکتر “شیرین بزرگمهر” از جمله داوران اولین جشنواره تئاتر معلولین می باشد . ایشان در گفت و گویی کوتاه با تئاتر فستیوال بر اهمیت شادی بخش بودن تئاتر برای معلولین تاکید داشتند . متن این گفت و گو به شرح زیر است:
نظرتان در مورد سطح کارهایی که تا به حال دیده اید ، چیست؟
ارزیابی سطح کار در چنین فرصت اندک میسر نیست ، ولی به نظر من تلاش های بسیار خوبی شده و نتیجه این تلاش ها بسیار چشمگیر است . احساس می کنم بهزیستی همکاری و مدیریت خوبی داشته تا این گروه های نمایشی شکل بگیرد . این افراد مربی هایی دارند که درخور ستایش هستند . برای اینکه اساسا کار آسانی نیست که با معلولین به ویژه معلولین ذهنی یک نمایش برپا کرد ، من چیزهایی در اینجا می بینم که واقعا شگفت زده می شوم .
با توجه به این که جشنواره تئاتر معلولین استان تهران اولین دوره خود را پشت سر می گذارد ، به نظر شما رویکرد این جشنواره در سال آینده باید چگونه باشد ؟
ما هنوز جمع بندی کاملی از این چند روز که نمایش ها را دیده ایم ، اعلام نکرده ایم . ولی به نظر من راهی را که شروع کرده و روشی که در پیش گرفته اند ، بسیار مثبت است و بایستی مسئولان همراه با مربیان و کسانی که به فنون تئاتر آشنایی دارند ، جلساتی برگزار کنند . طبیعتا جشنواره ای که اولین تجربه اش را پشت سر می گذارد ، می تواند اشکالاتی داشته باشد اما قطعا با همدلی افرادی که خدمتتان عرض کردم نتایج بسیار خوبی خواهد داشت .
برای گروه های تئاتری معلولین چه پیشنهادهایی دارید؟
به نظر من شاید بهتر باشد مطالعه ی تئاتری بیشتری داشته باشند و در عین حال حس کنند و متوجه باشند که وقتی بازیگر ها ، معلول هستند چه متن هایی باید برای آنها انتخاب شود که بیشتر برای خود آنها شادی و نشاط داشته باشد تا این که برای تماشاگر باشد . بعضی مواقع دیده می شود که یک اجـرا برای تماشاگر جذاب است . این نکته ی بسیار مهمی است ولی این که آیا واقعا معلولان در یک شرایط و ساختار مناسب با معلولیت آن ها ، در طول اجرا و تمرین های خود لذت کافی برده اند ، مهم است . من هنوز در این مورد با کارگردان ها صحبت نکرده ام ولی امیدوارم کارگردان ها به همه ی این موارد توجه خاصی مبذول دارند . به نظر می رسد همه ی آنها دارای تجربه هستند ، علاقمندند و عشق و شور دارند . ولی باید در تمام لحظاتی که تمرین یا اجرا می کنند بدانند که اصل ، لذت و پیشرفت روحی و جسمی معلولان است . به عبارت دیگر این طور فکر نکنند که نمایش را برای این که به تماشاگر نشان بدهند اجرا می کنند . بلکه به این فکر کنند که خود بازیگران چه احساسی دارند و چه پیشرفت های جسمی و ذهنی در طول نمایش صورت می گیرد .
اگر صحبت پایانی دارید بفرمایید .
دعا می کنم و امیدوارم خوب کار کنند و موفق باشند. آخرین حرفم این است که اگر احساس کردند من هم می توانم به آنها کمک کنم ، من همیشه در اختیار آنها هستم .
