زهرا شایان فر نویسنده ، کارگردان و از فعالان با سابقه عرصه رسانه ای تئاتر این روزها نمایش “برج های خاموش” را در سالن اصلی تالار محراب به روی صحنه برده است . به این بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با این کارگردان داشته است که در ادامه می توانید آن را بخوانید :

زهرا شایانفر کارگردان نمایش “برج های خاموش” در خصوص نگارش این متن گفت : برج های خاموش برای من در شرایط ویژه خلق شد و طرح آن به ذهنم رسید . هم به لحاظ فضای سیاسی ، اجتماعی که در زمان انتخابات سال ۹۱ در کشور داشتیم و هم به دلیل اختلافات و جنگ های داخلی که در کشور های همسایه وجود داشت . انقلاب هایی که منجر به ظهور هیولای جدیدی به نام داعش در منطقه شد و جنگ های داخلی کشورها مدام شدت می گرفت . آن شرایط به دلیل اضطراب های داخلی فشار روحی و روانی زیادی برای من داشت و این باعث شد که نمایشنامه برج های خاموش به رشته تحریر درآید  .

شایانفر در خصوص پروسه تمرین این نمایش توضیح داد : سال گذشته این نمایش را به تالار محراب ارائه دادم و برای اجرای این نمایش با آقای گله دار زاده صحبت کردم . بعد از پذیرش متن تقریبا از اردیبهشت ماه تمرینات را آغاز کردیم . پروسه انتخاب بازیگران بسیار زمان برد زیرا گزینه های اولیه من برای بازی در این نمایش ، هر کدام بر سر پروژه ای بودند و نمی توانستند بیایند . به همین دلیل مجبور شدم گزینه های بعدی را انتخاب کنم و از بین دوستان و هنرمندانی که می شناختم با خیلی ها صحبت کردم ولی در طول تمرین دیدم که باید زمان تمرینم را با آدم هایی که هزاران مشغله دارند هماهنگ کنم و این موضوع نشدنی بود .

وی ادامه داد : به این دلیل بود که تمام تصمیمات قبلی را کنار گذاشتم . به سراغ دوستان قدیمی تری رفتم که همگی آنها به خاطر شرایط موجود در تئاتر ، صحنه را ترک کرده و به سمت تلویزیون و سینما رفته اند . همه ی آنها با اشتیاق پذیرفتند . چون خانه ی آنها تئاتر است و آنقدر این اجرا برایشان مهم بود که کارهایشان را خلوت کردند و یک زمان شبانه ای پیدا کردیم که به صورت مشترک با این تیم تمرین کنیم . این تیم به من افتخار دادند که در این کار بازی کنند و از حضور آنها بسیار خوشحال هستم .

شایانفر با بیان اینکه بازیگران “برج های خاموش” دارای دو گروه متفاوت تمرینی بود ، توضیح داد : در این نمایش یک گروه بازیگران اصلی و گروه دیگر بازیگران جوان تر داشتم که جداگانه با بچه های سایه تمرین می کردیم و بخش حرکتی و فرم ها را بر عهده داشتند . در واقع اشباح کار بودند . ما برای این نمایش پروسه ی تمرینات طولانی و سختی را پشت سر گذاشتیم و توانستیم کار را طبق توافق اولین با سالن برای بیستم مرداد ماه  آماده کنیم .

وی با اشاره به اینکه از تئاتر وارد جهان خبر شده است ، توضیح داد : وقتی من به جهان خبر وارد شدم ، هیچ خبرنگاری نپرسید که چرا به آنجا آمدم و همه راحت مرا پذیرفتند . بین آنها مرحله به مرحله رشد و پیشرفت کردم . ولی امروز که کار تئاتر می کنم . برای همه سوال شده است که چرا کارگردانی می کنم ؟ در حالی که من تئاتر خوانده ام و این پنجمین کارگردانی من است . من جزو کارگردان هایی نیستم که مدام کار به روی صحنه ببرم و درآمدم از تئاتر باشد .

زهرا شایانفر با بیان اینکه نمایش خیابانی “نقاش” آخرین کارگردانی وی بوده است ، گفت : سال ۹۱ در جشنواره تئاتر شهر “نقاش” که نمایشی شورایی و در رابطه با اسیدپاشی بود ، را کارگردانی کردم . بعد از اجرای جشنواره ای به مدت یازده شب در محوطه تئاتر شهر اجرای عموم رفتیم .

کارگردان نمایش “برج های خاموش” با بیان اینکه قرار بود این نمایش را سال ۹۲ در سالن انتظامی خانه هنرمندان ایران اجرا کنیم ، گفت : تمرینات اولیه همان سال انجام شده بود ولی به دلیل اینکه سالن انتظامی هماهنگ نشد ، تمریناتمان را در آن سال متوقف کردیم . نسبت به اجرای این متن تعهد زیادی داشتم و فکر می کردم باید این کار اجرا شود . وقتی در سال ۹۵ بار دیگر اجرای آن به من پیشنهاد شد ، با توجه به اینکه دوباره بحث انتخابات ، سیاست و آنچه روح و روان همه را درگیر می کند ، مطرح بود . این متن را به روی صحنه بردم .

وی در ادامه با بیان اینکه بازیگرانم با تمام وجودشان روی صحنه هستند ، افزود : خلاقیت ، تلاش و علاقه ای که بازیگران به این نمایش و متن و شخصیت های آن دارند ، مرا متحیر می کند . هر شب برای بازیگران دست می زنم و تعظیم می کنم .

زهرا شایان فر در پاسخ به این که آیا از اجرای این نمایش رضایت دارد یا خیر ، گفت : این رضایت نسبی است ، نزدیک به ۹۰% به آنچه می خواستم ، رسیده ام . ولی زمانی که کار را شروع کردم ، ایده آل هابم خیلی بالاتر از این بود . به لحاظ فنی ، صحنه پردازی ، لباس و آنچه که باید برای این اجرا مهیا می شد ، بوجود نیامد . متاسفانه تهیه کننده این نمایش خودم هستم و همه ی هزینه ها بر عهده ی من است . من هیچ حمایتی از هیچ جا نداشتم و امیدی هم ندارم که حمایتی وجود داشته باشد و همچنان باقی هزینه ها را خودم باید بپردازم .

وی در پایان افزود : من مجبور شدم از آنچه برای اجرا دوست داشتم ، بگذرم و همه را در حد قابل توجهی ساده بگیرم و با توجه به بودجه ای که داشتم ، کار را به اجرا برسانم . به نظرم در بخش تولید کاستی هایی از من به عنوان کارگردان وجود دارد ولی در اجرا اینطور نیست .