با اضافه شدن بخش “به علاوه تئاتر فجر” ، نمایش “مهمانسرای دو دنیا” که از اوایل دی ماه در یکی از تماشاخانه های خصوصی اجرا می شد ، فرصت حضور در سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر را پیدا کرد . به همین بهانه مصاحبه ای با امیدرضا سپهری در رابطه با اجرای این نمایش انجام دادیم که می توانید در ادامه بخوانید :
شما حدود یک ماه در این سالن اجرای عمومی رفتید . تفاوت آن اجراها با اجرای جشنواره ای در چیست ؟
تفاوت اصلی اجراهای عمومی مان که از اول دی ماه تا الان ادامه داشت ، نظارت دقیق روی اجراهای جشنواره است . به طوری که هر شب چند نفر می آیند و نکات جدیدی در رابطه با کار می گویند . از طرفی استقبال مردم هم در این دو شب اجرای جشنواره تئاتر فجر خوب بود .
سخت گیری ها در اجرای جشنواره بیشتر شده است ؟
نمی دانم . ما سی اجرا در شب های گذشته داشتیم که بازبینی هم شده بود . اما الان برای این دو اجرا هم هیئت نظارت آمده است .
یعنی با وجود اینکه تنها یک اجرای دیگر خواهید داشت ، ملزم به تغییراتی در نمایش شده اید ؟
تغییرات اساسی نیستند . اساسا در حال حاضر ایجاد تغییر غیر ممکن است . بین سانس شش و نیم و هشت و نیم نمی شود چیزی را تغییر داد .
در رابطه با انتخاب این متن از امانوئل اشمیت برای اجرا بگویید .
نمایشنامه “مهمانسرای دو دنیا” از امانوئل اشمیت متنی ست که من از سالها قبل آن را دوست داشتم . دو سال قبل روی آن مراحل تحلیلی و پیش تولید را انجام داده بودم . البته بعد از کار قبلی ام که نمایش “ببخشید سایمون جان” بود ، می خواستم”اتاق ورونیکا” را کار کنم که الان آقای رضا ثروتی آن را به روی صحنه برده است .
اما چون چند بازیگر فرم داشتیم ، سالن بزرگی می خواستیم و بزرگترین سالنی که می شد به ما اختصاص داده شود ، سالن ارغنون بود . به همین دلیل مجبور شدیم اجرای آن را به سال های بعد موکول کنیم .
پیش از این روی متن “مهمانسرای دو دنیا” کار کرده بودم و این برایم زمان میخرید تا فرصت بیشتری برای کار کردن داشته باشم و زمان از دست رفته را جبران کنم . به همین دلیل این متن را انتخاب کردم که واقعا آن را دوست دارم .
ویژگی های نمایشنامه ای که انتخاب کرده اید ، چیست ؟
آقای امانوئل اشمیت فیلسوف بودند و فلسفه شان در تمام متون شان هست . .فلسفه خوانده اند و دیدگاه های فلسفی شان به من نزدیک است . فلسفه ی این متن بسیار قوی تر از دراماتیک بودن آن است . بنابراین ما فضاهای فانتزی برای کار در نظر گرفتیم تا دیالوگ های بعضا طولانی و خسته کننده ی متن بتواند با فرم تکمیل شود .
در نهایت خودتان از آنچه تولید شده است ، راضی هستید ؟
متن بسیار زیبایی ست . اما واقعیت این است که چون زمان کمی برای تمرین داشتیم و یک تغییر بازیگر اتفاق افتاد ، فرصت من کمتر و کمتر شد . بنابراین از ثمره ی کار و آنچه روی صحنه می بینم صد در صد راضی نیستم .
در حال حاضر صحبت هایی کرده ایم که ان شاالله در سالن بزرگتری مثل حافظ بتوانیم در چند ماه آینده کار را دوباره اجرا ببریم . قطعا نحوه کار در این دو سالن متفاوت خواهد بود .
سه تا از بازیگران ما ، طراحی های فرم و ویدئو آرت کارمان به خاطر کوچکی سالن حذف شد و این مسائل خیلی به کارمان ضربه زد . طراحی صحنه بسیار کوچک ، ساده و بعضا سر سری شد . آن چیزی که قرار بود بشود اصلا در این سالن امکان اجرا نداشت .
با این که سالن ارغنون در بین سالن های خصوصی سالن خوبی است و کارش را هم تازه شروع کرده ، با توجه به زمانی که ما داشتیم ، دیگر بیشتر از این نمی شد روی آن کار کرد . واقعیت این است که از کارم راضی نیستم . دوست دارم انتقادات بیشتری شود تا بتوانیم خودمان را برای اجرای سال آینده اصلاح کنیم .
نظرتان درباره بخش “به علاوه تئاتر فجر ” جشنواره که سالن های خصوصی را هم درگیر جشنواره کرده است چیست ؟
خدارا شکر در حدود این یک سال ، سالن های خصوصی خوبی افتتاح شده است . بزرگترین مشکل امسال من در تئاتر ، نداشتن سالن درست نمایشی است که باعث می شود ایده هایمان را کم و کوچک کنیم و کارهایمان را آن گونه که دوست داریم روی صحنه نبریم . بدون آنکه ارتفاعی داشته باشیم یا بتوانیم عمقی بدهیم . واقعا دستمان بسته است . مجبوریم کارساده انجام دهیم .
این سالن ها خیلی خوب هستند و این بخش “به علاوه تئاتر فجر” باعث می میشود این سالن ها رونق بگیرند . منتظر نشوند فقط بازیگران و کارگردان های معروف بیایند در این سالن ها اجرا بگیرند تا کم کم مردم بیایند و شناخته شود . خیلی می تواند به آن ها کمک کند . به نظر من یکی از بهترین اتفاق های جشنواره امسال همین فجر پلاس است .
نظرتان درباره ی برنامه ریزی های جشنواره امسال ، نحوه برگزاری و کیفیت آن چیست ؟
چون ما درگیر اجراهای عمومی خودمان بودیم اطلاع زیادی در این رابطه ندارم . هماهنگی های حضور کار ما در جشنواره هم توسط آقایان ناصرجعفری ، محمدرحیمی که تهیه کنندگان این نمایش هستند انجام شد و مرا درگیر این کارها نکردند تا من بیشتر درگیر اجرا باشم .
اجرای این طرح در جشنواره امسال بیشتر یک اتود است که می تواند در سالهای دیگر تکمیل شود . امسال رقابتی نیست و بهترین کار و بهترین بازیگر انتخاب نمی شود که اگر رقابتی باشد می تواند کمک بسیاری کند .
امسال همه اجرا می روند تا سالن ها معروف شوند . البته از نظارت و ارزشیابی کارها دیده می شود . فقط همین .
و صحبت پایانی .
امیدوارم دولت از سالن های خصوصی بیشتر حمایت کند . چون واقعا سالنی که دست گروه اجرایی را برای پیاده کردن اجراهایشان باز بگذارد ، انگشت شمار و محدود اند . گاهی چیزهای در مدیریت ، عجیب است . سالن تئاتر شهر که در حال از بین رفتن است . به معدود کسانی هم اجازه ی اجرا می دهند . سالن ایرانشهر هم که تا دو سال پر است . می ماند سالن و تالار وحدت که قرار است امسال آن را به صورت خصوصی به یک سری از افراد بدهند . سالن آزادی هم که استاندارد است به لحاظ موقعیت مکانی ، محل بدی است . واقعیت این است که ما فقط همین سالن ها را داریم . باید فکری بکنند . طبیعتا با پنج سالن خوب ، تئاتر ما پیشرفت نمی کند و افراد جدید کمتری وارد این عرصه می شوند .
کسانی که نمایش ما را دیدند نظرات متفاوتی داشتند . بعضی ها خـیلی دوست داشتند ، برخی هم نه . امیدوارم آنهایی که کار را دیدند دوست داشته باشند و اذیت شان نکرده باشیم و بتوانیم اجرای تکمیل شده ی آن را در سالن بهتری را اجرا کنیم و بیایند ببینند .
