” کالبد شکافی ” را باید دید چرا که جسارت دارد حرف و درد بخشی از جامعه را رک و صریح و بی پرده، روی صحنه تئاتر بزند، روی صحنه ای که اتفاقا بهترین مکان و موقعیت است برای گفتن از مسائل جامعه.

سامان ارسطو در بیان دغدغه اش، مثل سایر آثارش ، قصه تعریف می کند و این قصه گویی برای تماشاچی جذاب است و او را تا پایان با خود همراه می کند ؛ چرا که صاحب اثر تا بطن سوژه ، بی هیچ پرده پوشی و خود سانسوری می رود .

دلیل دیگر اینکه مخاطب با قصه ” کالبد شکافی ” همراه می شود و حتی گاهی دچار هم ذات پنداری هم می شود ، بهره جویی از گونه ای از تئاتر شورایی است که مخاطب را بخشی از نمایش قرار می دهد تا با سوژه مواجه شود و شرایط پرسوناژها و قصه هر یک را به خوبی درک کند . در اجرا نیز استفاده از شیوه فاصله گذاری در برخی مواقع ، جذابیت قصه را افزایش داده و البته هر از گاهی به مخاطب یادآوری می کند که آنچه روی صحنه می گذرد صرفا یک قصه نیست ، بلکه واقعیتی است که در قالب تئاتر بیان می شود و همین نکته ظریف در تاثیرگذاری نمایش نقش بسیاری داشته است.

بازیگران ” کالبد شکافی ” نیز به خوبی از عهده اجرای نقش های تیپیکالی که به عهده داشته اند برآمده اند ، تیپیکال بودنی که درست و به جا است و بازیگران نیز اندازه نگه می دارند و چهارچوب تیپ ها را نگه می دارند و این امتیاز بالایی است برای بازیگران یک نمایش شورایی – برشتی که تماشاچی را به صورت متناوب وارد قصه کرده و از آن خارج می کند ، او را میان هوشیاری و عدم آن حرکت می دهد.

استفاده از کیسه های پارچه ای بزرگ نیز بسیار هوشمندانه بوده اند : هم به خوبی تداعی گر معنای ” کالبد شکافی ” است و هم اینکه در عبور از قصه ای به قصه بعدی ، بدون بهره جستن از نور و یا سایر ابزارهای نمایشی، هم خلاقانه است و هم تاثیرگذار روی مخاطب و شاید هم نمادی از کلیشه هایی که ما خودمان ، خود را در آن ها اسیر می کنیم.

” کالبد شکافی ” نمایشی است که حرفی برای گفتن دارد و حرفش را درست و به اندازه و به شیوه درست می گوید و همین دغدغه مندی و در قالب درست حرف زدن، بزرگترین امتیاز این نمایش است.

المیرا نداف – نویسنده میهمان