نوعی داستان عاشقانه


یادداشتی بر نمایش پری به کارگردانی امیر غفارمنش

پری

نمایش “پری” ، یک نمایش تخته حوضی موفق است . یک نمایش سنتی ایرانی که در عصر تئاتر های مدرن و پرفورمنس می تواند مخاطب را جذب کند ، سرگرم کند ، بخنداند ، بگریاند و در نهایت راضی از سالن خارج کند و این اصل مهمی است که گه گاه این روزها فراموش می شود .

“پری” همچون نوشته های قبلی خیر الله تقیانی پور از یک متن خوب برخوردار است . داستان در زمان قاجار می گذرد و کنایه های سیاسی اجتماعی درست و به اندازه مطرح می شوند . نویسنده صحنه تئاتر محلی برای بیانیه دادن نمی داند و اصل قصه گویی را فراموش نمی کند .

شروع نمایش با رقص و آواز و طرب است و از همان ابتدا ، تم کلی را به مخاطب ارائه می دهد . کارگردان در ارائه میزانسن ها خلاقیت مناسبی داشته و دکور خوب که در عین حال اصالت تخته حوضی بودن را هم حفظ می کند از نقاط قوت اثر است .

بازیگران به جز موارد اندکی کاملا فضای نمایش را درک کرده و به درستی ایفای نقش کرده اند هرچند که به نظر نگارنده انتخاب آزاده زارعی به عنوان دختری که نقش پسر را بازی می کند نمی تواند انتخاب درست و موفقی باشد . آزاده زارعی پیش از این در تلویزیون چنین نقشی داشته است و تکرار آن تنها برای خودش و آینده فعالیت اش مناسب نیست و او را به دام نقش تکراری می اندازد ، بلکه برای مخاطب هم دیدن وی در چنین نقشی جذاب نیست . انتخاب بازیگر دیگر می توانست مخاطب را شگفت زده کند نه اینکه یک تکرار را مجدداً به نمایش بنشیند .

استفاده از موسیقی در اثر به درستی صورت گرفته است اما استفاده از خواننده به این شکل نیست . هرچند به کمک خواننده تغییر ریتم و فضا انجام می شود اما متاسفانه این مهم ، با بی دقتی  تمام رخ می دهد اکثر انتخاب اشعار مناسب نیست ، علاوه بر آن که حضور خود خواننده به روی صحنه در بخشی از نمایش کاملا بی ربط به فضای نمایش و ناموفق است .

نمایش ” پری ” با روایت داستانی در زمان قاجار ، علاوه بر آن که شرایط سیاسی و اجتماعی آن دوره را به تصویر می کشد ، روایتی عاشقانه را تعریف می کند که می تواند مخاطب را درگیر کند . داستانی عاشقانه که گرچه تکراری است و نمونه های مشابه آن را که ظلم و جور درباریان مانع رسیدن عاشقان حقیقی می شود را بارها دیده ایم ، اما این بار به نوعی دیگر و با زاویه ای دیدنی به نمایش گذاشته شده است .

امیر غفارمنش در انتهای نمایش که تراژدی وار باید پایان پذیرد ، باز هم نخواسته مخاطب غمگین از سالن روانه کند و در نهایت با یک رورانس شاد نمایش را به انتها می رساند که خاطره خوشی دیدن نمایش “پری” در ذهن مخاطب ثبت شود .

باید گفت امیر غفارمنش موفق عمل شده است ، مخاطبی که به تماشای “پری” می نشیند ، راضی سالن را ترک می کنند .

سعید خالقی _ دپارتمان نقد تئاتر فستیوال

۲ نظر ثبت شده است .

  1. ستایش گفت:

    کلا آثار و نوشته های خیر الله تقیانی پور از تازگی و در عین حال یک غمی همراه دارد که آثارش را برای مخاطب فوق العاده جذاب می کند . مخصوصا اگر خودش کارگردانی را هم عهده دار باشد .
    این متن هم یکی از کارهای فوق العاده جذاب اوست .

  2. بهزاد بابایی گفت:

    خیلی نمابش خوبی بود . خیلییییی خندیدیم و حال کردیم. پیشنهاد میکنم برین ببینین .

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *