رضا مرادی نژاد بازیگر ، نویسنده و کارگردان تئاتر به تازگی نمایش “اینجا همانجاست” را در تماشاخانه تازه تاسیس کلاسیک به روی صحنه برده است . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با وی داشته است که مرادی نژاد در طی آن از مراحل نگارش متن تا رسیدن به فرم اجرایی ، انتخاب بازیگران ، سالن های دولتی ، حمایت از سالن های خصوصی و … گفت که می توانید آن را در ادامه بخوانید .

رضا مرادی نژاد نویسنده ی نمایش “اینجا همانجاست” در مورد نگارش این نمایشنامه گفت : ما هر روز صبح که بیدار می شویم ، دچار انتخاب هستیم ، انتخاب بین خیر و شر،  خوب و بد . انگار دیگر چیز خاکستری ای وجود ندارد و دورمان یا چیزهای خوب است یا بد .  این مسئله خیلی ذهن من را به خودش مشغول کرد و اینکه خیلی وقت ها در این انتخاب ها ، عمدا یا نا خودآگاه یا از سر ندانم کاری ، فعلی را انجام می دهیم یا حرفی را می زنیم که دچار عذاب می شویم . می توان به این عذاب ، عذاب وجدان گفت که آدم ها در زندگی امروزه به آن دچاراند . این فکر اولیه ای بود که برای نگارش متن “اینجا همانجاست” برای من به وجود آمد البته اسم قبلی آن “سیر و سلوکی عارفانه و عاشقانه در دنیای لاهوتی و ناسوتی” بود که به خاطر طولانی بودن اسمش به “اینجا همانجاست” تغییر کرد .

این کارگردان تئاتر در مورد چگونگی تبدیل متن به فرم اجرایی در این نمایش توضیح داد : از ابتدای نگارش ، متن را به صورت اپیزود ، اپیزود نوشتم و با بچه ها هم به صورت جدا و اپیزودی تمرین کردم . ولی از ابتدا می دانستم که این اپیزودها باید در هم تدوین شود یعنی به فرم سینمایی اش فکر کردم . بعد از تدوین این اپیزودها ، در مرحله بعد آن ها را در هم مونتاژ کردم . از همان ابتدای نگارش می دانستم که این اتفاق خواهد افتاد و به این فرم اجرایی فکر کرده بودم .

او در ادامه افزود : در طی سال های فعالیتم ، من بیشتر بازی کردم و نوشتم . در واقع به این خاطر به سراغ ادبیات نمایشی رفتم که بتوانم متن هایی را بنویسم که بازی و کارگردانی کنم . چرا که وقتی به هر کارگردانی گفتم بیا این متن را برای من کارگردانی کن ، گفت خودت کارگردانی کن ، من بازی می کنم . به این ترتیب دارم کارگردان هم می شوم ولی باید در این زمینه بیشتر تلاش کنم .

مرادی نژاد در مورد انتخاب بازیگران به خبرنگار تئاتر فستیوال گفت : بخشی از این دوستان مانند آرش بزرگ زاده ، افشین قدیمی ، مهدی نصرتی ، سالار دریامج دوستان قدیم من هستند . مربوط به کانون حر در میدان راه آهن که آن زمان آقای راسخ ، آقای رایانی مخصوص و علی سلیمانی به ما بچه های دبستان و دبیرستان ، خالصانه تئاتر یاد می دادند و هیچ پولی هم دریافت نمی کردند صرفا به خاطر اینکه ما بچه های پایین شهر بودیم . یک سری از بچه ها مثل سالار دریامج ، میثاق جمشیدی ، فرانک ترابی را از زمان دانشگاه می شناسم که از همان زمان کارهایشان را دنبال می کردم ، با هم ارتباط داشتیم و همدیگر را می شناختیم . در مورد علی باقری عزیز هم ، کارهایش را دیده بودم و از زمانی که با امیررضا کوهستانی کار می کردم تا امروز همچنان علاقمند به کارهایش هستم و آن ها را دنبال می کنم . دنیای تئاتر خیلی کوچک است ، شاید جمعا سه هزار نفر باشیم که ناخودآگاه همه یا همدیگر را دیده ایم یا همدیگر را می شناسیم . علی باقری هم همینطور . چند بار هم را دیده بودیم ، با هم درباره تئاتر و اوضاع تئاتر و بازیگری  صحبت کرده بودیم و یک شناخت نسبی از هم داشتیم . به جای علی باقری ، جهانگیر رمضانی این نقش را بازی می کرد که خیلی زحمت کشیده بود منتهی به خاطر فوت ناگهانی مادرش نتوانست بیاید و علی باقری محبت کرد ، تشریف آورد و به ما کمک کرد .

کارگردان نمایش “اینجا همانجاست” در مورد انتخاب تماشاخانه تئاتر کلاسیک و استقبال از نمایش گفت : انتخاب سالن برمی گردد به شخصیت خانم ایروانی و آقای مدیری که آنقدر انرژی مثبت دارند و آنقدر دید وسیعی نسبت به این مقوله دارند که ما اینجا را انتخاب کردیم . در مورد استقبال از کار ، بخشی که مربوط به تماشاچی است ، به خود من و گروه برمی گردد که آن موقع روابط عمومی مان ضعیف عمل کرد و مجبور شدیم او را عوض کنیم ، دومی هم ضعیف عمل کرد و سومی تا آمد کارکند ، کار تمام شد . در مورد تازه تاسیس بودن سالن هم من معتقدم که که اگر کار ، کار خوبی باشد ، تازه تاسیس بودن سالن تاثیری در مخاطب نخواهد داشت و خودِ کار مخاطب را جذب می کند . از اینکه در این سالن اجرا کردم ، خوشحالم چون با دوستان خوبی مثل آقای مدیری و خانم ایروانی آشنا شدم .

این نویسنده و کارگردان تئاتر با بیان یک دلخوری از برخی مخاطبان تئاتر ، گفت : من یک دلخوری از کسانی دارم که همواره همه جا می گویند چرا گروه های تئاتری ، سوپراستارهای سینمایی را می آورند ، چرا بازیگرهای آماتور و فوتبالیست می آورند . من با این موضوع کاری ندارم ، من می گویم باید آن ها هم بیایند و تجربه کنند ، همانطوری که ما سینما را تجربه می کنیم ، همانطور که ما تیم هنرمندان داریم و فوتبال بازی می کنند ، و ایرادی گرفته نمی شود . من خطابم ٱن هایی است که می گویند چرا ، و حال که ما هیچ کدام از این ها را نداریم ، نمی آیند کار ما را ببینند . پس خودشان مشکل دارند که نمی آیند تئاترهای اینچنینی را ببیندد و مخاطب اصلی آن تئاترها هم خودشان هستند .

او در ادامه صحبت هایش خطاب به مسئولین گفت : ظرفیت فرهنگی تهران چقدر است که ما نزدیک به ۳۰ ، ۴۰ سالن خصوصی تئاتر داریم که ۹۰ سانس اجرا می روند ؟ چقدر روی ظرفیت فرهنگی مردم کار کردید ؟ چقدر بچه های مدرسه ای و دبیرستانی را با تئاتر آشنا کردید ؟ چقدر برای دانشجویان امکان آمدن به تئاتر را فراهم کردید ؟ تئاتر فقط برای ونک تا تجریش و از سعادت آباد تا حکیمیه نیست ، تئاتر برای همه است .

مرادی نژاد با بیان اینکه یک سالن بسیار خوب در فرهنگسرای بهمن وجود دارد ، ادامه داد : می توانید این سالن را در اختیار کسانی که مخاطب دارند ، بگذارید تا در آن سالن کار کنند . کاری که پرفروش است ، طنز است و مخاطب عام هم دوست دارد ، چرا به فرهنگسرای بهمن یا تالار محراب نمی رود . این همه سالن دولتی وجود دارد که در آن ها هیچ کاری انجام نمی شود ، چرا ؟ این سوالی است که بخشی از آن را باید مسئولین پاسخ دهند و بخشی را گروه های تئاتری . برخی از گروه های تئاتری هستند که مخاطب دارند . مخاطب شناسی می کنند ، هدف گذاری می کنند و برای آن مخاطب کار تولید می کنند ولی متاسفانه این دوستان کار تولید می کنند و دیده نمی شوند .

این بازیگر تئاتر در رابطه با سالن های خصوصی تئاتر نیز گفت : پیشنهاد می کنم از سالن های خصوصی حمایت کنند ، نمی گویم به آن ها پول بدهند . در اینجا باید به این نکته اشاره کنم که هنرمندان ما همیشه عزت نفسشان را حفظ کرده اند ، از مسئولین هم می خواهم به عزت نفس هنرمندان احترام بگذارند . من از آن ها خواهش می کنم به سالن های خصوصی تئاتر سوبسید آب و برق بدهند یعنی در این هزینه ها به آن ها تخفیف بدهند . از آن ها مالیات نگیرند . یک سری امکانات اینچنینی برایشان در نظر بگیرند که آن ها هم مجبور نشوند بلیت تئاتر را گران کنند یا پلاتوها را گران تر اجاره دهند .

رضا مرادی نژاد در پایان در مورد امکان اجرای مجدد نمایش “اینجا همانجاست” به خبرنگار تئاتر فستیوال گفت : فعلا در رابطه با آن فکری نکرده ام . کارهایی از این دست تاریخ مدت دارد . شاید اگر شما بخواهید آن را ۵ سال دیگر اجرا کنید ، مجبور شوید در آن تغییراتی را انجام دهید . من تنها نیستم ، باید با گروه مطرح شود ، اگر آن ها راضی باشند چرا که نه ، حتما .