یادداشتی بر نمایش " مهراوه عشق " به کارگردانی راشین امامی

جسارتی پیشبرنده در خلق مذهبی صحنه


%d9%85%d9%87%d8%b1%d8%a7%d9%88%d9%87-%d8%b9%d8%b4%d9%82

پرداختن به سوژه های مذهبی و شخصیت های مقدسی چون معصومین (ع) در تئاتر کار دشواری است . اگر بخواهیم از دوباره کاری و تکرار پرهیز کنیم، این دشواری دوچندان می شود .

نمایش ” مهراوه عشق ” روایت گر بخش هایی از زندگی حضرت زهرا (س) به زبان فرم و پرفرمنس است که خود نو آوری موفقی در این گونه از نمایش ها است. لذا باید جسارت گروه را ستود.

نمایش ” مهراوه عشق ” موفق است چرا که قصه گوست ( البته با ایرادی جزئی که در ادامه می آید ) و با اینکه کل کار حرکات فرم است ، به هیچ وجه تماشاچی از خط قصه دور نمی شود و همه حرکات دارای منطق و مفهوم است.

نقطه قوت مهم دیگر این نمایش میزانسن های بسیار دقیق کارگردان است. در قسمت هایی از کار اگر بازیگران چند سانتیمتر جابجایی در حرکت می داشتند کل صحنه خراب می شد ،‌اما به هیچ وجه این اتفاق نیفتاد . این نشان دهنده دقت و سختگیری کارگردان در طراحی میزانسن و نیز دقت طراحان حرکت و بازیگران در اجراست .

در ” مهراوه عشق ” از شلنگ تخته انداختن به اسم حرکات فرم خبری نیست و تماشاچی عام هم سر از منطق همه حرکات در می آورد و با لحظه لحظه کار ارتباط بر قرار می کند.

شخصیت پردازی ها با توجه به نبود دیالوگ کاملا درست انجام شده است و در این راستا کارگردان اثر حواسش به حفظ حرمت شخصیت هایی مانند پیامبر (ص) ، چهار بانوی آسمانی ،‌ امام حسین ( ع) از جهت نوع حرکت و اکت ها بوده است . طراحی صحنه خلاق با کمترین آکسسوار و میزانسن های فعال و همچنین حفظ ریتم تا انتهای نمایش از نقاط قوت اثر است.

همه اجزا در این نمایش سر جای خود قرار داشته و نقش آنها به اندازه است . به عنوان نمونه موسیقی کار هم از لحاظ سبک ، با سوژه اصلی و هر صحنه هم خوانی دارد و هم در چهارچوب میزانسن به لحاظ تایم و ریتم درست است.

طراحی نور و لباس نیز به همین صورت در خدمت اثر هستند.

البته پرداختن به ماجرای عاشورا هر چند که در فرم بسیار زیبا بود ، اما در سیر قصه جایگاهی نداشت و نمایش با مقدمه ای ناکافی به سراغ حضرت حسین (ع) می رود. همچنین تولد حضرت زهرا (س) بعد بعثت حضرت رسول است اما در نمایش این توالی بهم خورده است و این موضوع و وجود صحنه چهارم مفهومی ندارد.

نمایش ” مهراوه عشق ” نمایشی جسور و پیشرو در بین نمایش های مذهبی است که با دقت در فرم اجرایی از پس کار برآمده و می تواند پایه گذار رویکردی نوین برای آینده این گونه نمایش ها باشد .

محمدجواد حبیبی – دپارتمان نقد تئاترفستیوال

 

۳ نظر ثبت شده است .

  1. پونه گفت:

    خیلی تئاتر خوبی بود . واقعا کاش برای دانش آموزان هم اجرا بشه و اصلا زنگ دینی مجبور باشن که بیان این نمایشو ببینن عالییییه

  2. سجار باقری گفت:

    من خیلی بدم میاد که مد شده تو نمایشهای مذهبی حرکتای فرمی می زنن ! نه تنها حس عرفانی و روحانی به نمایش نمیده خیلی هم لوس و مسخره است !
    لطفا یعی کنید مثل نمایش های دیگه و آدمیزادی نمایش مذهبی بسازید . کاری به این نمایش ندارما … کلا میگم

  3. ماه بانو گفت:

    نمایش خوبی بود . لذت بردم

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *