یادداشتی بر نمایش "رئال مادرید 11 بارسلونا 1" به کارگردانی سید مهدی شجاعی :

قصه نگفتن ، عامل باخت رئال مادرید


تئاتر فستیوال

اگر با شنیدن نام نمایش “رئال مادرید ۱۱ بارسلونا ۱” گمان می کنید که با نمایشی با تِم ورزش مواجه خواهید شد ، سخت در اشتباه اید . در واقع این نمایش براساس یک دوره ی تاریخی در اسپانیا که شخص دیکتاتوری به نام ژنرال فرانکو زمام امور را به دست گرفته بود و قدرت مطلقه اش بر اتمام ابعاد جامعه از جمله فوتبال سایه افکنده بود ، نوشته شده است . که متاسفانه به دلیل آنکه در نمایش شاهد قصه ی درست و قُرص و محکمی نیستیم ، مخاطب به خوبی نمی تواند شرایط حاکم در اسپانیا ، که گویی کارگردان قصد بیانش را داشته است ، درک کند .

نمایش از ۲ بخش تشکیل شده که همین مسئله باعث دوپاره شدن نمایش شده است چرا که کارگردان نتوانسته ارتباط منطقی و درستی میان دو بخش نمایش ایجاد کرده و قصه ای روان روایت کند .

در بخش اول نمایش ، نویسنده و کارگردان (سید مهدی شجاعی) سعی کرده است به معرفی پرسوناژها و اصل ماجرا بپردازد که حاصل آن به جای قصه گویی ، دیالوگ هایی صغیل و پرتعداد بوده است ، به طوری که حتی خود بازیگران نیز گاها دیالوگ هایشان را فراموش می کردند و در بیان شان به مشکل برمی خوردند .

در معرفی پرسوناژها نیز موفق عمل نمی شود چرا که اساسا به درستی شخصیت پردازی نشده اند و نمی توانند در مخاطب تاثیر مطلوبی ایجاد کنند و حاصل آن تنها صحنه ای شلوغ و پر از رفت و آمد از بازیگران است ، صحنه ای که سعی دارد به هر طریقی مشخصه ای از پرسوناژهای نمایش به مخاطب منتقل کند . البته باید بگویم تمام این شلوغی ها و دیالوگ های پرتعداد به دلیل آنکه در جهت قصه گویی نمی باشد ، باعث کند شدن نادرست ریتم  و خسته کننده شدن نمایش می شود که مخاطب را دلزده می کند .

از سوی دیگر در بخش اول اطلاعاتی در مورد به اصطلاح قهرمان داستان که “خوان” نام دارد و امیرحسین فتحی نقش آن را بازی می کند ، به مخاطب داده می شود ( خوان در بخش اول نمایش حضور فیزیکی ندارد ) که با آنچه از این پرسوناژ در بخش دوم می بینیم به کلی در تناقض و تضاد است .

در بخش اول نمایش “خوان” مرد جوانی معرفی می شود که در گذشته فرماندهی عملیات های چریکی گوناگونی را بر عهده داشته و حال به خاطر دور شدن از این فضا ، افسرده و کم حرف شده است . اما آنچه که در بخش دوم می بینیم ، جوان پرشور و طنازی است که با شخصیتی که در بخش اول نمایش برایمان تصویر سازی شده بود ، به هیچ وجه متناسب و متشابه نیست . ” خوان” ی که در بخش اول معرفی می شود اگر در موقعیتی که در بخش دوم می بینیم ، قرار بگیرد ، گرچه از موفقیت خود خرسند است اما باید اَکت های یک فرد عصبی را داشته باشد که سال ها در خفقان و اختناق زیسته و اکنون فرصتی یافته که بتواند انتقام خود را از فردی که تمام آرمان ها و جوانیش را بر باد داده ، بگیرد .

البته بازیگر نیز در این مورد بی تقصیر نیست . امیرحسین فتحی بازیگر نقش “خوان” گویی همان “صابر عبدلی” سریال “شهرزاد” است که تنها لباسش عوض شده است . گویا کارگردان با آوردن فتحی و تکرار “صابر عبدلی” بر صحنه ی تئاتر با طنازی های خاص و مربوط به این کاراکتر ، تلاش کرده مخاطبان بیشتری را به سالن بکشاند .

البته فتحی از آنچه از او در تئاتر انتظار می رفت ، بهتر عمل کرده اما تنها توانسته خود را تکرار کند بی آنکه بتواند پرسوناژ “خوان” را به درستی و آنچه که باید این پرسوناژ باشد ، بر صحنه نمایش به تصویر دربیاورد .

در نهایت فارغ از ریتم کُند و بازی های نامتناسب برخی از بازیگران ، مشکل اصلی و اساسی نمایش “رئال مادرید ۱۱ بارسلونا ۱” همچون بسیاری از نمایش هایی که در حال اجرا هستند ، عدم طی روند منطقی قصه و شخصیت پردازی درست است . اگر کارگردان این نمایش اندکی بیشتر به قصه و شخصیت پردازی توجه داشت ، می توانست نمایش قابل قبولی را ارائه کند تا مخاطب را ناراضی به بیرون سالن هدایت نکند .

مینا محمدی – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال

 

۵ نظر ثبت شده است .

  1. امیر محمد حسینی گفت:

    نمایش خوبی نیست . قصه اش بی سروتهه . بازی ها متوسط رو به پایین و کارگردانی هم ضعیفه
    در یک کلام پیشنهاد نمی شود

  2. اسمان گفت:

    ممنون از تئاترفستیوال بابت اطلاع رسانی

  3. سعید گفت:

    چیییی بود این بابا

  4. حنانه گفت:

    واقعا درست نیست که اینجوری راجب نمایش ها نظر می دیییییییییییییییین ! متاسفم
    امیرحسین فتحی ستاره سینما و تئاتر ایران هست که مطمئن هستم درخشان تر هم میشه …
    تجدید نظر کنید

  5. غلامی گفت:

    با اسمش می خان به زور مخاطب به سالن بکشن
    کار خوبی نیست …….. گووووول نخوریییییین

پاسخ دادن به امیر محمد حسینی لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *