نمایش «خدای جهنم» به نویسندگی سم شپرد و کارگردانی سیاوش جامع در سالن چهارسو مجموعه تئاترشهر به روی صجنه می رود . به همین بهانه خبرنگار تئاترفستیوال گفت و گویی با کارگردان این نمایش داشت و درباره ی جزئیات آن به گفت و گو نشست که می توانید در ادامه بخوانید :
سیاوش جامع درباره انتخاب نمایشنامه ی «خدای جهنم» به خبرنگار تئاترفستیوال گفت : من در دهه هشتاد قصد داشتم نمایشنامه «کودک مدفون» از سم شپرد را کار کنم ولی به دلایلی نشد . وقتی متن «خدای جهنم» را از او خواندم تصمیم گرفتم ترجمه ی دیگری از این متن برای اجرا داشته باشم که اجرایی تر باشد . متنی که فقط مناسب خواندن نباشد . به همین خاطر با حضور دوست خوبم آقای میلاد قطبی زاده این متن ترجمه شد و دراماتورژی هم کردم .
او درخصوص پیچیدگی های این نمایشنامه توضیح داد : وقتی مدرنیته می آید ، جهان خود به خود به سمت پیچیدگی می رود و زندگی های سنتی و اصیل را از ما میگیرد . ما قربانی هایی هستیم که بالاجبار تن به پیچیدگی می دهیم . این متن دارای پیچیدگی نیست ، این ما هستیم که زندگی و روابط را پیچیده تر کرده ایم و محکوم هستیم این فرایند را طی کرده و تاوان و خسارت آن را را پرداخت کنیم تا دوباره به اصالت واقعی خودمان برگردیم .
کارگردان این نمایش درباره ی تغییرات متن در اجرا اضافه کرد : متن این نمایش جغرافیای خاص خود را دارد و من اصلا نخواسته ام آن را ایرانیزه کنم بلکه تلاش کرده ام از دل این نوشته ، روابط آدم ها را به گونه ی کاملا رئالیستی به تصویر بکشم . وقتی این روابط خود به خود در می آید ، شما آن لحظه هایی احساس لطافت و خوشی می کنید که آدم ها از آن پیچیدگی ها دور و خود واقعی شان هستند . از زمانی این زندگی طعم تلخ می گیرد که یک سری جریان های خودخواهانه برای رسیدن به اهدافی که از پیش طراحی و هدف گذاری شده ، وارد جریان زندگی شان می شود . من با توانایی های بازیگرانم توانسته ام با وفاداری به متن ، در بداهه های اجرا ، آن لحظه ها را در بیاورم . چون مخاطب امروز من از این فضا دور است فکر می کند رفتار پرسوناژ ها از جای دیگری می آید .
سیاوش جامع درباره ی انتخاب بازیگران و تمرینات نمایش « خدای جهنم » گفت : در ابتدا این متن را با گروهی تمرین کردم که قرار بود ، پاییز سال گذشته به روی صحنه برویم ولی با توجه به مسائلی که در جامعه پیش آمد و مخاطبان از تماشای تئاتر دور شدند ، مترصد شدیم در یک شرایط بهتری آن را اجرا کنیم . با توافقاتی که با مدیریت تئاتر شهر آقای طاهری داشتیم ، مجددا در فراخوان جدید که مربوط به امسال بود شرکت کردیم و چون پیش از این در جریان تولید این کار بودند ، برای ماه خرداد به من نوبت اجرا دادند اما گروهی که با آنها کار کرده بودم متاسفانه تعهد کاری دیگری داشتند و دوستانی که الان در این اجرا حضور دارند به خصوص دو نفر از آن ها که در یک زمان بسیار کوتاه و فشرده به گروه اضافه شدند ، توانستند از پس نقش های خود برآیند و درخشان ترین بازی هایشان را در این نمایش ارائه دهند . به تصور من دوستانی که بعدا به گروه من اضافه شدند کار بسیار سختی را انجام دادند . من به شدت دست هایشان را می فشارم و از آنها سپاسگزارم .
کارگردان نمایش «خدای جهنم» در پایان درباره تاثیرگذاری این نمایش برای مخاطب گفت : نگاه من به مقوله ی تئاتر ، سرگرمی نیست . هنرهایی داریم که بتواند مردم را سرگرم کند . هنر نمایش و تئاتری که امروزه با آن سرو کار داریم ، می تواند احساسات مخاطب را نشانه بگیرد اما اگر از پس برانگیختگی احساسات به پرسشگری و اندیشه ختم نشود ، من هیچوقت تن به این کار نداده ام . من سعی کرده ام مخاطبی که وارد سالن می شود و با احساساتش کار را می بیند در کنار آن با اندیشه اش هم درگیر اثر شود . به همین خاطر مخاطبانی که چه ذاتا تئاتربین هستند ، چه کسانی که دستی بر آتش دارند و به شکل حرفه ای این کار را دنبال می کنند وقتی از سالن این نمایش بیرون می روند با یک پرسشگری رو به رو هستند . بعد از اجرا ، یکی از دوستان عزیز هنرمندمان که قرار شد راجع به این نمایش صحبت کند گفت احتیاج به زمان دارد . من طرفدار این نوع نمایشها هستم . تئاتری که بر روی اندیشه ی مخاطب تاثیر نگذارد به سراغ آن نمی روم . در این اثر خواسته ام به شکل صادقانه ای ، پرسشی را برای مخاطب ایجاد کنم و نمی دانم تا چه حد موفق بوده ام . باید منتقدان و مخاطبین و هنرمندان درباره ی آن نظر بدهند .
