این مصاحبه همزمان با اجرای نمایش ” شفیره ” به کارگردانی مهدی شاه پیری در هفدهمین جشنواره بین المللی نمایش عروسکی در شهریور ماه سال ۹۷ در وب سایت تئاتر فستیوال منتشر شده بود . اکنون به بهانه اجرای این نمایش در سی و هفتمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر ، این مصاحبه باز نشر شده است .
مهدی شاه پیری با نویسندگی و کارگردانی نمایش ” شفیره ” در سی و هفتمین جشنواره تئاتر فجر در بخش مسابقه تئاتر ایران دو حضور داشته است . این نمایش در پنجمین روز از جشنواره در تالار چهارسو به روی صحنه رفت . در ادامه می توانید گفت و گوی خبرنگارتئاتر فستیوال با این کارگردان را بخوانید :
در خصوص ایده شکل گیری و دغدغه تان در نگارش متن این نمایش بگویید ؟
نمایشنامه ” شفیره ” برداشتی آزاد از نمایشنامه ” مده آ ” اثر اوریپید است . این متن را بسیار دوست داشتم و سالها به دنبال این بودم که چگونه می توان اقتباسی از این متن را بر روی صحنه اجرا کنم . از طرف دیگر در فکر آن بودم که بتوانم این متن را کمی شرقی کنم و آن را به صورت افسانه های هزار و یک شبی ، در بیاورم . ” مده آ ” با داشتن فضای فانتزی و داستان بی نظیری که دارد قابلیت اجرا به شکل نمایش عروسکی دارد . حدود دو ماه فرصت داشتم که این قصه را بنویسم . اتودهای زیادی زدم و وقتی متن را به دوستانی دادم که در ادبیات قبولشان دارم تا بخوانند ، نظر آن ها این بود که : ” این متن بیشتر شبیه به انیمیشن و سینماست ، کار بسیار سختی است و نمی توانی آن را اجرا کنی ! ” ولی ما شروع کردیم و انشالله که توانسته باشیم موفق باشیم .
نگران از ریتم افتادن و خستگی مخاطب نبودید ؟
ما سعی کرده ایم ” شفیره ” نمایشی متفاوت باشد . نمی دانم خوشبختانه یا بدبختانه کمی مخاطب تئاتر عام تر شده و عادت کرده است که کارهای ریتم تند را ببیند و همه کارگردانان نیز درگیر این موضوع شده اند . من در این نمایش کمی سلیقه خودم را اعمال کردم . دوست داشتم در این کار تصویر و رویا بسازم و مدام به گروه خود می گفتم : ” می خواهیم این نمایش مانند قصه ای که یک مادربزرگ برای نوه اش تعریف می کند ، باشد . می خواهیم فضا بسازیم و قرار نیست نگران باشیم که ریتم بیفتد . ” چون به نظر من اگر واقعا خوب اجرا می شد ، موفق بود . امیدوارم این اتفاق افتاده باشد .
پروسه تمرینات و طراحی صحنه های عروسکی نمایش به چه شکل بود ؟
بعد از قبول شدن متن در جشنواره ، با مهرنوش بلمه به عنوان طراح عروسک و هانی سقائیان به عنوان طراحی صحنه در مورد طراحی ها صحبت کردم . من به دنبال یک عنصر بودم که بتواند تک عنصر صحنه ای باشد و بتوانم روی آن مانور دهم . مدام طراحی ها تغییر می کرد تا اینکه در تعطیلات عید نوروز به شیراز سفر کردم . با دیدن مقبره کوروش که به صورت پلکانی است ، به یاد زیگورات افتادم و به نظرم آمد که ایده خوب و جذابی است و می توان از قابلیت های آن استفاده زیادی کرد . دوست داشتم بدون دیالوگ باشد و اجرای فرم داشته باشم . وقتی داستان را نوشتم مدام به این فکر می کردم که آیا می شود بدون دیالوگ مخاطب قصه را متوجه شود .
این نمایش اولین تجربه کارگردانی من در زمینه حرکت و بدن است . به همین دلیل با کسانی که در این زمینه فعال هستند ، از جمله با داریوش فائزی ، حامی علیزاده و هرش آرمند صحبت کردم و ده ها جلسه تمرین فرم و حرکت داشتیم تا هم خودم قابلیت های بدن را ببینم و هم اینکه ذهنیت بچه ها را آماده کنم . بعد از آماده شدن دکور ، تمرینات جدی مان را آغاز کردیم .
و صحبت پایانی ؟
مردم باید بدانند که تئاتر عروسکی فقط تئاتر کودک و نوجوان نیست ، هر سال این قضیه بهتر می شود اما مدیران ما هم باید متوجه این قضیه باشند . باید به تئاترهای خوب عروسکی بزرگسال بها دهیم . تئاتر عروسکی شاید بسیار بیشتر از تئاترهای صحنه ای قابلیت تصویرسازی و رویا سازی داشته باشد . می توان خلاقیت زیادی در آن به خرج داد . با توجه به محدودیت هایی که وجود دارد با عروسک می توان از این محدودیت ها گذشت .
