نمایش ” درشکه گرسنگان ” به نویسندگی و کارگردانی مختار محمدی در چهلمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر اجرا شده است . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با کارگردان این اثر انجام داده است که می توانید در ادامه بخوانید :
نازنین محب اهری – تئاتر فستیوال : با توجه به اینکه نویسنده ی این نمایش هم خودتان هستید چه شد که به فکر اجرای این نمایش افتادید؟
وضعیت اقتصادی به گونه ای است که اقشار ضعیف جامعه ، به خصوص هنرمندان شهرستان ها و کسانی که در تئاتر فعالیت می کنند ، دغدغه ی نان دارند . مردان در برابر زن و بچه هایشان احساس شرمندگی می کنند . با توجه به این مساله من تصمیم گرفتم راجع به نان کار کنم . که چقدر در زندگی آدم ها مهم است و چرا در سفره ی من و مردم نیست !؟ و به شکل کلی به دنبال چراهایی بودم که مربوط به نان و گرسنگی است .
این چندمین دوره حضور شما در جشنواره تئاتر فجر است ؟
این سیزدهمین دوره است که به عنوان نویسنده ، کارگردان و بازیگر در بخش نمایش های خیابانی جشنواره حضور داشتم . سال های زیادی در این بخش کار کرده ام و اگر از تئاتر خیابانی خداحافظی نکنم امیدوارم بتوانم باز هم روی همین صحنه ی اجراهای خیابانی در جشنواره فعالیت کنم .
جشنواره ی این دوره را نسبت به دوره های گذشته چطور دیده اید ؟
جشنواره چندین سال است که به خصوص در بخش نمایش های خیابانی دچار مشکل است .که یک قسمتش بر می گردد به کانون تئاتر خیابانی کشور که بعد از آقای شهرام کرمی ، آقای نوشیر آمدند و بعد ایشان خیلی های دیگر آمدند . بخشی به کانون تئاتر خیابانی و بخشی هم به عدم نگاه حمایتی نسبت به تئاتر خیابانی مربوط می شود . من اجرای صحنه ای هم کار کرده ام و عوامل گروه هم تجربه هر دو گونه اجرایی را دارند . ما معتقدیم که بستن یک نمایش خیابانی و اجرای آن در ملا عام بسیار سخت تر از اجرای صحنه ای است . چرا که روی تماشاگری کار می کند که خودش هم عضوی از اثر و بازیگر نمایش است . وقتی نمایشی در جشنواره اجرا می شود نباید فقط مختص به این باشد که به مردم پیام بدهد ، در واقع باید پیام مردم را هم دریافت کند و هنرمند تئاتر خیابانی این را خوب می داند .
خوشبختانه تئاتر خیابانی کشور افراد بسیار بزرگی را پرورانده است . گروه های زیادی از ایران در جشنواره های بین المللی حضور دارند . نمی خواهم درباره ی خودم و گروهم صحبت کنم که در چندین جشنواره ی بین المللی کشور ترکیه ، عراق ، بغداد و سلیمانیه کردستان عراق ، در بخش بین المللی جوایزی دریافت کرده ایم ، بلکه هنرمندانی چون پژمان شاهوردی ، امیرحسین شفیعی و احمد غلام رضایی و خیلی های دیگر را تربیت کرده است . کسانی که از نظر پتانسیل کاری و اندیشه ، درد ملت را می دانند . نویسنده و کارگردان تئاتر خیابانی بسیار خوب می داند که مشکل مردم کجاست .
برای اجرا در جشنواره با چه مشکلاتی رو به رو بوده اید ؟
متاسفانه در این چند سال اخیر ، بخش خیابانی در جشنواره مورد کم لطفی بوده است مثل کمک هزینه ای که جشنواره به گروه ها می دهد . من کاری به تهران ندارم که گروه ها حمایت می شوند و بعد از جشنواره اجرا می روند اما هنرمندان استان های دیگر فقط همان کمک هزینه ای که از طرف جشنواره پرداخت می شود را دارند .
من در حالی از شهر مریوان آمده ام که به خاطر بسته بودن جاده محبور شده ام دوبار اتوبوسی که گروهم را برای اجرای جشنواره می آورد عوض کنم و مجبورم هزینه ای که جشنواره به من پرداخت کرده را صرف برگشتن گروه هفده نفره ام بکنم و از جیب خودم هزینه را تامین کتم تا حداقل هزینه ی رفت و آمد گروه داخل تهران را داشته باشم .
حداقل در دوره های پیشین ، سرویسی وجود داشت که گروه را برای اجرا می رساند . نمایش های خیابانی مثل نمایش های صحنه ای ، سالن ثابت مشخصی ندارد که دکورمان را آنجا بگذاریم و بتوانیم با تاکسی آن را حمل کنیم .
گروه های نمایش خیابانی باید هر روز در یک محل جدید اجرا بروند و باید برای هر اجرا هزینه کنند . این تفاوت هایی است که در این چند سال در تئاتر خیابانی وجود دارد . هر سال هم گروه ها در این مورد صحبت می کنند و حتی در اختتامیه ها هم صحبت می شود اما متاسفانه گوش شنوا و کانونی میخواهد که پیگیر گروه های تئاتر خیابانی باشد .
در آخر اگر حرفی ، انتقاد یا پیشنهادی دارید بفرمایید .
امیدوارم دوستان تئاتر خیابانی به خصوص نسل جوان مثل ما خسته نشوند . واقعا از هر کدام از کارگردان ها ی تئاتر خیابانی جه جوان ها و چه پیرها بپرسی واقعا خسته شده اند و به قول فارس ها بریدند و دیگر نمی توانند. یک پا در آب و یک پا در خشکی مانده ایم و در حال غرق شدنیم . مانده ایم که دست مردم را بگیریم یا خودمان را از آب بیرون بکشیم یا دست دولت و جشنواره را بگیریم. تئاتر خیابانی دردمند است .
