نمایش ” رمئو و ژولیت ” فقط نام نمایشنامه شکسپیر را یدک می کشد . در این اجرا نه از رمئو خبری هست و نه از ژولیت و نه از قصه آنها . البته پرسوناژهایی با نام پرسوناژهای نمایشنامه شکسپیر روی صحنه حضور دارند اما از قصه آنها خبری نیست ، از شخصیت های آنها هم خبری نیست و این مسئله ی بی ربط بودنِ همه چیز با هم تا جایی پیش می رود که نواهایی که در طول نمایش شنیده می شوند آیه های قرآن هستند (!) که با لحنی عجیب خوانده شده اند و یا روی فنس هایی که اطراف صحنه کشیده شده است جملاتی عربی نوشته شده که در کنار بازیگران مردی که نقاب پارچه ای به صورت دارند انتفاضه فلسطین را در ذهن مخاطب تداعی می کنند و در این میان بازیگران روی صحنه ای مملو از نمک راه می روند و به هم نمک می پاشند !! و فوتبال بازی می کنند و گاهی روپایی می زنند !! و یک باره ظرفی خرما را دور می چرخانند و خرما می خورند !!!

به اینها اضافه کنید که در ابتدا تماشاچیان را به دو گروه زن و مرد تقسیم می کنند و در دو سوی متفاوت می نشانند که کارکرد این نیز برای هیچ کس روشن نمی شود و صرفا این مسئله که کل خاندان رمئو مرد هستند و کل خاندان ژولیت زن ( ! ) نیز دلیل این به اصطلاح خلاقیت کارگردان را روشن نمی کند . بماند که در کل اجرا غبار حاصل از نمکِ کف صحنه ، چشمان و راه تنفسی تماشاچیان را آزار می دهد .

” رمئو و ژولیت ” تنها یک فریب است که این فریب بودن را از انتخاب نامش آغاز می کند و تا انتها ادامه می دهد : همه به اصطلاح نوآوری های کارگردان فریب هستند چرا که اساسا کارکردی جز فریب ندارند و حتی باعث کج فهمی مخاطب نیز می شوند و ممکن است باعث شود برخی از هنر جویان تئاتر نیز گمان کنند نوآوری یعنی این !

از طرف دیگر ارتباط دادن مسائلی چون آیات قرآن ( که اساسا توهین به مقدسات محسوب می شود ) تا انتفاضه فلسطین و فوتبال و دوربین واقعیت مجازی و… نشان از چنته خالی کارگردان دارد که خواسته است در این آشفته بازاری که راه انداخته ، ردی از ناتوانی و نابلدی خودش باقی نگذارد . ولی زهی خیال باطل ! مخاطبان با ترک سالن ( در سانس ساعت ۱۸ در سی و هفتمین جشنواره تئاتر فجر ) خود نشانه مهمی بودند بر شکست کارگردان در فریبکاریی که با نام ” رمئو و ژولیت ” انجام داده است .

محمدجواد حبیبی – دپارتمان نقد تئاترفستیوال