نمایش خیابانی « حیاط خانه ما » به نویسندگی و کارگردانی وحید خسروی از تهران در اولین روز از چهلمین جشنواره تئاتر فجر ، در محوطه تئاتر شهر به روی صحنه رفته است . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با کارگردان این اثر انجام داده است که می توانید در ادامه بخوانید :
آمنه ملاحاجی – تئاتر فستیوال : در مورد نمایش ” حیاط خانه ما ” و ایده شکل گیری آن توضیح بدهید ؟
نمایش « حیاط خانه ما » با الهام از قصه ای با همین نام به نویسندگی زهره پریرخ و با تکنیک دکور پاپ آپ ( پاپ آپ یعنی کتاب سه بعدی ) اجرا شده است . زمانی که کتاب را باز می کنیم دکور شکل می گیرد ، کتاب را که می بندیم دکور هم با آن بسته می شود . این فضای جادویی و خلاقانه ای است که بچه ها خیلی دوست دارند و در واقع مخاطب کار ما هم کودکان هستند و به عنوان اولین کار کودک در جشنواره تئاتر فجر اجرا کرده ایم . شکر خدا امروز مردم از اجرای اول ما استقبال کردند و با این که مخاطب نمایش مان کودک است اما بزرگتر ها هم از تماشای آن لذت برده اند . عروسک ها در مینیمال ترین حالت ممکن ساخته شده اند. مثلا ما برای نشان دادن پسر خانواده فقط عینک و چشم ها و برای پدر خانواده فقط سبیل را نشان داده ایم چون تخیل کودک برای ساختن شکل ظاهری پسر و پدر و مادر و اعضای خانواده قصه ما آزاد است و آن طور که خودش دوست دارد می تواند شکل آن ها را تصور کند .
این نمایش را در جشنواره تئاتر کودک و نوجوان به صورت صحنه ای اجرا کرده اید ، چه شد که تصمیم گرفتید این نمایش را بصورت خیابانی طراحی کنید؟
از اول طراحی و ساخت و تولید این پروژه یک تولید پورتابل بوده که هر لحظه و در هر مکانی قابلیت اجرا داشته باشد . یعنی در روز که نور هست و ممکن است قرمزی لامپ ما دیده نشود ، از متریال دیگری استفاده می کنیم یا در یک فضای کافه ای و کوچک و جمع و جور ، دکور و فضای نمایش این اجازه را می دهد که قابلیت اجرا داشته باشد.
این اثر حتی در تاریکی هم قابلیت اجرا دارد چون قرمزی اصلی در واقع یک نور است که خاموش و روشن می شود . بنابراین از ابتدا این طراحی را در نظر داشتیم که در هر مکان و زمانی قابلیت اجرا داشته باشد ، چه روی صحنه در جشنواره تئاتر کودک همدان و چه امروز در فضای باز محوطه تئاتر شهر .
طی دو سال گذشته شیوع کرونا چه تاثیراتی بر فعالیت تئاتری شما داشته است ؟
نه فقط فعالیت من ، بلکه فعالیت تمامی اهالی تئاتر و همکاران من تحت شعاع قرار گرفته است . به واسطه این که تئاتر یک فضای زنده را برای تماشاچی می طلبد و وقتی ما مجبور شدیم در جشنواره هایی که به شکل مجازی برگزار می شوند ، شرکت کنیم ، لطمه اصلی ، ندیدن تماشاچی بود و حس رو در رویی که در تئاتر اتفاق می افتد را نداشتیم و به لحاظ احساسی لطمه هایی را به ما وارد کرد . ولی بالاخره ، کرونا باعث شد که اجبارا با آن فضا هم آشنا شویم .
