گزارشی از نمایش خیابانی "که چی بشه" به کارگردانی نسیم یاقوتی در هفدهمین جشنواره نمایش عروسکی :

از مدرسه تا جشنواره


تئاتر فستیوال

روز سوم جشنواره نمایش عروسکی بود که برای تماشای نمایش هلند به مجموعه تئاتر شهر آمدم ، در محوطه تئاترشهر هنوز گروه خیابانی که ساعت شش بعد از ظهر اجرا داشتند ، آماده نبودند و در گوشه ای دیگر تعداد اندکی از مردم هم منتظر بودند تا اجرای خیابانی شروع شود ، در محوطه آنچه بیش از همه توجه من را به خود جلب کرد ، جمع شدن تعدادی از دانش آموزان نوجوان با لباس های مدرسه در پاتوق کودک بود . نوجوانانی با انگیزه که چشمانشان از اینکه قرار است اولین فعالیت هنری خود را در زندگی تجربه کنند ، برق می زد و چنان شور و حالی داشتند که دلم می خواست کاش می شد زمان به عقب برگردد و من لحظه ای سن و سال و حال و هوای آن ها را داشتم . لحظه ای نگذشت که خودم را کنار آنها دیدم و با آن ها مشغول گپ و گفت شدم که ناگهان نسیم یاقوتی کارگردان جوان تئاتر به سمت بچه های گروهش آمد ، او را به واسطه نمایش هایش می شناختم . او تا من را دید ، گفت : بچه ها عاشق خبرنگار هستند و از مصاحبه لذت می برند .

راجع به اجرا و نام نمایش پرسیدم ، که ناگهان هر چهار بازیگر یک صدا گفتند ، که چی بشه ؟! چشمانم گرد شده بود که کارگردان گفت : ” که چی بشه ” اسم نمایش بچه هاست و قصه نمایش راجع به همین عبارت است ، زیرا این جمله را زیاد از بچه های امروز می شنویم . علی الخصوص در قبال کاری که از آن ها می خواهیم انجام دهند ، همیشه یک ” که چی بشه ” در جوابشان وجود دارد .

تئاتر فستیوال

برای من خیلی جالب بود که نسیم یاقوتی که خود آثار بسیاری در تئاتر به روی صحنه برده است را امروز متفاوت از همیشه در نمایش هایش می دیدم . او همچون مدیری بود که نگران تیم اجرایی اش است و وقتی در کنار گروه ایستاده بود ، از درخشش آن ها چشمانش چون همان دخترکان نوجوان برق می زد و به آن ها افتخار می کرد .

وقتی از یاقوتی پروسه نگارش متن را پرسیدم ، با افتخار رو به گروهش کرد و گفت : این نمایش را تماما بچه ها آماده کرده اند . از نگارش متن گرفته تا ساخت عروسک و حتی شعرهای داخل متن نیز همگی خلاقیت بچه هاست . من تنها بر کار بچه ها نظارت می کردم که از چهارچوب نمایش خیمه شب بازی خارج نشوند . آنها تک تک عروسک ها را خودشان ساختند و در نهایت هم کارگردانی و اجرا کردند .

آشنا شدن نوجوانان با تئاتر و علاقه مند شدن آن ها به این هنر در سن سیزده سالگی تجربه ای متفاوت است که برای کمتر کسی رخ می دهد . فاطمه یعقوبی ، حنانه چناری ، المیرا محمدی و مبینا یوسفی هر کدام در این نمایش نقشی را بر عهده دارند ، فاطمه عروسک گردان نوازنده تنبک است . حنانه سفیر می زند . المیرا مرشد است و با آنکه تا به حال تجربه مرشدخوانی نداشته ولی ذوق و اشتیاق و استعداد فراوانی در شعر سرودن دارد . مبینا هم سفیر می زند و به همراه حنانه عروسک گردانی می کند .

تئاتر فستیوال

اما دکور و صحنه نمایش را نسیم یاقوتی طراحی کرده است ، او هشت سال است که در مدرسه شهدا منطقه ۱۸ تدریس می کند و از بودن در کنار بچه ها لذت می برد و آن ها را با هنر تئاتر آشنا می کند . وقتی از او درباره جمع کردن گروه در کنار هم و شرکت دادن این بچه ها در جشنواره می پرسم ، از دغدغه ای شیرین حرف می زند ، می گوید وقتی فراخوان جشنواره را دیده است ، بیشتر از آنکه به فکر حضور خودش در جشنواره باشد ، برای فرستادن بچه های با استعدادش اشتیاق داشت چون از پتانسیل های بچه ها آگاه بود و به دنبال فرصتی می گشت که بتواند استعدادهای این نوجوانان را پرورش دهد و قطعا جشنواره عروسکی فرصتی مناسب بود تا کار این گروه دیده شود و بچه ها انگیزه بگیرند و زین پس بتوانند در حوزه تئاتر فعالیت کنند .

مبینا یوسفی ، یکی از بازیگران این نمایش که متولد ۱۳۸۴ است درباره شکل گیری ” که چی بشه ” گفت : سر کلاس بودیم که به ما گفتند برای تست دادن چه کسانی آماده اند ، ما چهار نفر از بین تعداد زیادی از بچه ها انتخاب شدیم .

وقتی از بچه ها عکس العمل همکلاسی هایشان را نسبت به آماده سازی این اجرا ، پرسیدم . جواب دادند : آن ها هم می گویند که چی بشه ؟ چرا این کار را می کنید ؟ چرا وقتتان را بر سر چنین کاری می گذارید ؟ اغلب هم کلاسی ها درکمان نمی کردند . چون آن ها هم مثل ما هیچ وقت فکر نمی کردند که تلاشمان به اینجا و حضور در جشنواره برسد .

تئاتر فستیوال

قطعا گذراندن این تجربه برای نوجوانانی که تا به حال هیچ تئاتری در زندگی شان ندیده اند بسیار هیجان انگیز بود . آن ها لحظه شماری می کردند که نوبت به اجرایشان برسد و هر چه سریعتر برای اولین بار به روی صحنه روند . آن ها می گویند حضور در این جشنواره برایشان انگیزه ای شد که در سن سیزده سالگی بدانند علاقه و استعدادشان چیست و امروز هر کدام از آن ها رشته تحصیلی خود را تئاتر انتخاب کرده اند و آرزویشان این است که بتوانند روزی در سالن اصلی تئاتر شهر به روی صحنه روند . کسی چه میداند ، شاید در سال های آینده آن ها را بر سن سالن اصلی تئاتر شهر ببینیم .

نسترن داوودی – تئاتر فستیوال

______________________________________________________________________

گزارش تصویری نمایش خیابانی “که چی بشه”

۲ نظر ثبت شده است .

  1. نورانی گفت:

    Salam
    Shak nadashte bashid ke movafagh mishin
    Afarin vaghean 👏👏👏👏

  2. فرنوش mmm گفت:

    از عکس هاشون مشخصه چقدر ذوق دارن ❤

پاسخ دادن به نورانی لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *