یک نمایش زنانه ، ایرانی و سرگرم کننده


                                                                     

یادداشتی بر نمایش ” اپرت نیرنگ اورنگ ” به کارگردانی ملیکا رضی به بهانه اجرای آن در هفدهمین جشنواره نمایش های آیینی و سنتی

نیرنگ اورنگ

” اُپِرت نیرنگ اورنگ ” یک نمایش زنانه و مبتنی بر تاریخ زنانه ایران است . تاریخی که در اندرونی ها رقم خورده است و بخش نانوشته تاریخ را شامل شده و تاریخ هنر ایران نیز ، بخشی از این تاریخ زنانه را در خود دارد . نمایش هایی زنانه که در اندرونی ها جریان داشته و هنرمندانی که هیچ گاه دیده و کشف نمی شدند . در واقع چنین نگاهی به هنرمندان کشف نشده ایران ، چه در حوزه تئاتر و چه موسیقی و … را می توان نگاهی مبتنی بر دیدگاه های فمنیستی دانست و می توان این نمایش را در لایه های زیرین به چنین دیدگاهی نزدیک دانست .

نمایش مبتنی است بر متنی ساده و داستانی روان و البته سرگرم کننده که علی رغم این سادگی ، مانند اغلب متون نمایش های سنتی ایرانی ، گره ها و تعلیق های خاص خود را دارد و قصه نمایشنامه این توانایی را دارد که تا آخرین لحظه مخاطب را با خود همراه کند .

کارگردانی نمایش نیز در حدی قابل قبول و همراه با میزانسن های ساده و مرسوم در این گونه از نمایش ها است . استفاده از تمام فضاهای صحنه ، جای گیری درست بازیگران ، استفاده درست و معنا دار از شوخی های سیاسی و اجتماعی به روز به شکلی که از متن بیرون نزنند و نیز استفاده معنا درا و جذاب از تماشاچی از نقاط قابل توجه کارگردانی ملیکا رضی است .

بازیگران نیز اغلب از دل و جان بازی کرند . بازی هایی ساده ، مبتنی بر بداهه اما به اندازه ، همراه و همگام با موسیقی و ریتمیک . اصلی ترین ایرادی که می تواند بر بازی این بازیگران وارد باشد این است که وقتی خودشان تماشاچی بازی ِ هم بازی های خود می شوند ، با مات و مبهوت جلوی خود را نگاه می کنند و یا خارج از نقش با هم پچ پچ می کنند . در واقـــــــــع فرامــــــوش می کردند که نمــــــــایشی که بازی می کنند ، بازی در بازی است و تماشاچی خوب بودن نیز بخشی از نقش و بازی آنها است و این اشتباه تماشاچی اصلی نمایش را از اصل نمایش دور می کرد ؛ اینکه زنانی گرد هم در خانه ای جمع شده اند و برای سرگرم کردن خودشان ، نمایشی را اجرا می کنند . خودشان هم بازیگر می شوند و هم تماشاچی .

و نهایتا این که در مسیر تبدیل یک اثر کمدی موزیکال به اپرت ، فاصله ای شاید کوتاه اما مهم و تعیین کننده وجود دارد که در ” نیرنگ اورنگ ” این فاصله طی نشده است . در واقع استفاده از موسیقی زنده و جایگزینی شعر و ترانه به جای دیالوگ ، در نمایش ” نیرنگ اورنگ ” چندان به چشم نمی آید . در واقع گویا کارگردان ظاهرا با احتیاط و گونه ای از محافظه کاری ، از نزدیک شدن به حوزه موسیقایی یک اپرت حقیقی خود داری کرده و نمایش بیشتر بر پایه دیالوگ پیش می رود تا موسیقی و ترانه و این مسئله از وجه اپرت بودن ” نیرنگ اورنگ ” می کاهد .

” اپرت نیرنگ اورنگ ” یک نمایش سنتی ایرانی سرگرم کننده است ، که با حضور یک زن در قالب سیاه و با تکیه بر تاریخ زنانه ایران ، توانسته است این سبک از نمایش را برای مخاطب امروز ِ روز تئاتر ایران سرگرم کننده و کارآمد نماید .

 

المیرا نداف – نویسنده مهمان

۵ نظر ثبت شده است .

  1. پرتو امامی گفت:

    امسال سطح نمایش های جشنواره بالاتر بود. مخصوصا این نمایش و همچنین نمایش امیر کبیر که امروز دیدم. فقط کاش مسولین فکری به حال بی رونقی این جشنواره می کردند.

  2. شیرزن گفت:

    نمایش خوبی بود. پر از صحنه هایی دلچسب که بازی خوب بازیگران دلیل آن بود.

  3. همرزم گفت:

    آیا در دوران جشنواره مشخص میشه که اجراها کی برای عموم به صحنه می روند؟

  4. هه هه گفت:

    واقعا سرگرم کننده بود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *