یادداشتی بر نمایش ” تقدیر بازان ” به کارگردانی سیما تیرانداز

در سومین روز جشنواره تئاتر فجر ” تقدیر بازان ” به کارگردانی سیما تیرانداز و نویسندگی هاله مشتاقی نیا در دو سانس به روی صحنه رفت . نمایشی که با استقبال فراوان مخاطبین در دو سانس رو به رو شد ، اما متاسفانه بسیار ضعیف تر از آن بود که بتوان آن را یک اثر راضی کننده دانست.

نمایشنامه روایتگر سرگردانی انسان های معاصر و عدم پایبندی است ، زندگی های سیاه و عدم رضایت از زندگی. متأسفانه نمایشنامه از انتخاب اسم تا محتوا به بیراهه رفته است ، آن چیزی که به هیچ وجه در نمایشنامه دیده نمی شود تقدیر است . بلکه  همه چیز بر پایه ی بی بند و باری حاصل از تنوع طلبی شکل گرفته است .

گویا نویسنده خود نتوانسته است از پس  موضوع برآید  و خود در آشفتگی شخصیت ها مانده است.

کارگردانی ” تقدیر بازان  ” نیز چندان چشمگیر نیست ، شاید یک کارگردانی درست می توانست اندکی از ضعف های نمایشنامه را پوشش دهد ، اما این اتفاق در ساده ترین حالت ممکن رخ می دهد . سیما تیرانداز  ، هرچند که تئاتر  را می شناسد و میزانسن  را خوب می چیند ، اما در ریتم قافیه  را می بازد . ” تقدیر بازان ” یک ریتم کند و یکنواخت دارد ، بدون هیچ فراز و فرودی . تنها هر از گاهی شناخت روابط بین شخصیت ها به کمک  اثر می آید اما این لحظه ها آنقدر کوتاه است که نمی تواند نمایش را به  ریتم مناسب خود بازگرداند .

انتخاب بازیگران نیز اشتباه صورت گرفته است . بی شک نمی توان چهره ی معصوم نورا هاشمی را به جای شخصیتی نشان داد که نمی تواند یک جا بند شود و با یک نفر بماند .  همچنین حضور یک دختر بچه بدون اینکه  به روند قصه کمک کنند و یا اینکه اساساً به ماجرا ربطی داشته باشد ، باعث خنده ی تماشاگران شده و روند نمایش را  نیز برهم زد .

طراحی دکور و صحنه با خلاقیت صورت گرفته بود ، ساده و زیبا ، اما بی  مفهوم ! در واقع دکور  نمی توانست هیچ نمادی را به تماشاگر القا کند .  پایین و بالا شدن سطح ، نه طبقات  آدم ها را مشخص می کرد و نه نماد گذشته ، حال و آینده بود . حال آنکه نمایش در مواقعی نقبی به گذشته می زد  و می شد از دکور برای رساندن این مفهوم کمک گرفت.

در نهایت ماحصل  ” تقدیر بازها ” شده است یک طرح اولیه ی خوب ، یک نمایشنامه ی ضعیف و یک کارگردانی متوسط .

سعید خالقی – تئاتر فستیوال