مهم ترین امتیازِ اجرای ” خداحافظ باغ آلبالوی من ” فضاسازی درست و منطقی آن است.  یک فضاسازی درست که در ابتدا و با استفاده از اِلمان هایی چون نور و میزانسن و طراحی لباس و مو تماشاچی را با قصه ای رئال و فضایی نیمه رئال روبرو می کند و به مرور و با بهره از همان اِلمان ها، در یک شیب منطقی، فضا و البته قصه را، به سمت سورئال بودن سوق می دهد و این گونه به مخاطب کمک می کند تا به موقع غافلگیر شود و به موقع هم بتواند گره های قصه و گره های فضا را برای خود بشکافد.

در ابتدا تماشاچی تصور می کند که قرار است قصه ی  زندگی دو خواهر را ببیند ؛  اما در ادامه می بیند که آن دو فقط راویان قصه هستند و این تغییر به خوبی و در شیبی منطقی رخ می دهد ؛ به گونه ای که منطق روایت و نمایش به مرور در ذهن مخاطب ته نشین می شود.

پس در این فضا سازی درست، امتیاز اول به نمایشنامه می رسد که به مرور و منطقی تماشاچی را درونِ قصه سُر می دهد و لذتِ مزه مزه کردن رویدادها و روابط را از تماشاچی نمی گیرد.

بعد از نمایشنامه ، طراحی درست صحنه و لباس در فضا سازیِ درست نمایش مؤثر هستند.  درواقع طراحی صحنه و لباس با انعطاف پذیری بالایی که دارند ، سیالیت فضای ذهنِ شخصیت اصلی نمایش را تداعی می کنند و تماشاچی را از قصه ای به قصه دیگر و از خیالی به خیال دیگر می برند و بی آنکه تماشاچی را درگیر مشقت کشف و شهود های  رایج در آثار سورئال کنند ، او را به سفری جذاب در ذهن شخصیت اصلی نمایشنامه می برند.

علاوه بر این ، نمایش میزانسنی فعال دارد و با بهره گیری از تمام نقاط صحنه، آن هم منطبق بر منطق سیالیت ذهن ، در فضاسازی درست نمایش بسیار کارآمد عمل کرده است. به علاوه اینکه استفاده از “چمدان” برای اِلقای فضای ذهن شخصی که دچار فراموشی شده است ؛ بسیار هوشمندانه بوده و کارایی خوبی دارد.

به شکل کلی نمایش ” خداحافظ باغ آلبالوی من ” به کارگردانی سارا مخاوات ،  اثری خلاقانه از گروهی جوان است که خوشبختانه در دام شعار زدگی ، به ویژه در فرم نیفتاده است و اثری است در حدی متوسط اما قابل قبول و دلچسب ، که همه اقشاری که مخاطب تئاتر هستند را راضی می کند، آن هم بدونِ ستاره و سلبریتی.

 المیرا نداف – نویسنده میهمان