یکی از بهترین سوژه‌ها برای نمایش خیابانی، نمایش دغدغه‌های اقتصادی مردم است به ویژه در این روزها که هر کدام از ما به نحوی درگیر مسائل اقتصادی هستیم.
نمایش “۲۵ متر آرزو” به کارگردانی سید پویا امامی یک نمایش خیابانی ساده و دوست داشتنی است، با موسیقی فولکلور و موسیقی پاپ که به صورت زنده اجرا می‌شود، همراه است؛ بازیگرانش لهجه‌ی شیرین شیرازی دارند و ساده و بی هیچ پیچیدگی چه در فرم و چه در قصه، داستانی را تعریف می‌کنند که این روزها داستان زندگی خیلی از ماست: بی پولی، وام، مصادره شدن خانه توسط بانک، بیت کوین، بورس و… .
نمایش با موسیقی و رقص شروع می‌شود و این گونه تماشاچی زیادی را به سمت خود جذب می‌کند و همان ثانیه‌های اول دور تا دور محل اجرا پر از تماشاچی می‌شود، تماشاچی‌ای که توسط بازیگران در موسیقی و رقص شریک می‌شود و همراهی می‌کند و این‌گونه و به راحتی وارد جریان نمایش می‌گردد. این تکنیک به نظر بسیار ساده می آید اما استفاده از همین تکنیک ساده اگر ساده انگارانه باشد و یا حذف شود، باعث می‌شود که تماشاچی به تماشای نمایش نایستد و یا تا پایان نمایش دوام نیاورد.
ویژگی بارز “۲۵ متر آرزو” تناوب بین موسیقی و دیالوگ است، مخاطب توسط کارگردان و اجرای خوب بازیگران از جهان موسیقی به جهان قصه و بر عکس در سفر است و این ریتم درست بصری و شنیدنی در نمایش، اثری سرگرم کننده را خلق می‌کند که چون تماشاچی زندگی خود را نیز در آن می‌بیند، لذتش از تماشای این اثر دو چندان می‌شود.
طنز تلخ جاری در اثر، چنان‌که در اغلب نمایش‌های ایرانی و روحوضی جریان دارد، در نمایش “۲۵ متر آرزو” نیز دیده می‌شود و تماشاچی را متاثر می‌کند. رد پای این طنز تلخ حتی در نام اثر نیز مشهود است.
“۲۵ متر آرزو” یک نمایش ساده‌ی خیابانی است که احتمالا مشابه آن را زیاد دیده‌ایم، نمایشی ساده که در نوع خودش کامل است، منطبق بر سلیقه و دغدغه مخاطب نمایش خیابانی است و در جذب او و نگه داشتن او تا پایان نمایش موفق است و تیغ تیز نقدش را نیز به سوی متولیان امور اقتصادی می‌کشد و این‌ها همه از ویژگی‌های یک نمایش خیابانی خوب است که سادگی آن نباید باعث دست کم گرفتنش شود.

سمیرا پناه آذر – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال