هنوز هم بعد از گذشت چند سال بازی شهاب حسینی را در فیلم « پرسه در مه » به کارگرانی بهرام توکلی ، ستایش می کنم . بعد از دریافت نخل طلای جشنواره ی فیلم کن ، به خاطر بازی در فیلم اصغر فرهادی ، برایش خوشحال شدم و صمیمانه آرزو کردم که روز به روز موفقیت های بیشتری کسب کند .

او را سخت کوش می دانم و الگوی خوبی برای بازیگرانی که در سینما می خواهند ره صد ساله را یک شبه طی کنند . به خوبی روزهای مجری گری او در برنامه اکسیژن را به خاطر دارم و جوان آن روزها به مرور و با سال ها پشتکار و تلاش به تجربه ی شیرین ” پرسه در مه ” رسید و به موفقیت بدست آمده در فروشنده . این پله پله قدم برداشتن ، نگاه رو به جلو و تلاش مستمر ، نتیجه اش معروفیت و محبوبیتی برای شهاب حسینی شد که معتقدم به راحتی به دست نیامد .

اما در عین حال معتقدم هر بار که شهاب حسینی خواسته است تا عرصه ی دیگری در هنر را تحربه کند ، ناموفق از آن بیرون آمده است . نمونه اش کارگردانی فیلم ” ساکن طبقه ی وسط “، که اساسا نه نظر منتقدین را به خود جلب کرد و نه توانست مردم را راضی از سالن روانه کند ، البته رکورد بازی در ۳۸ نقش در یک فیلم را برای شهاب حسینی ثبت کرد !! در خوانندگی هم هیچ وقت نتوانست جایگاه مطمئنی پیدا کند و اساسا مردم وی را به عنوان خواننده نپذیرفتند .

اما شهاب حسینی همچنان در بازیگری خوب و تحسین برانگیز است !

با این همه ، وی این روزها تصمیم به حضور در عرصه ی تئاتر دارد ، هر چند پیش از این در معدود آثاری به عنوان بازیگر در تئاتر حضور پیدا کرده است ، اما این بار تصمیم گرفته است به عنوان کارگردان بخت خود را در این عرصه بیازماید !

با این موضوع هیچ مشکلی نداریم . اتفاقا تئاتر درهایش را به روی همگان باز می گذارد ، چرا که صحنه با کسی شوخی ندارد . صحنه ی تئاتر ، همچون خوانندگی نیست که بشود به واسطه ی دستگاه ها و کامپیوترها نتیجه را مطلوب نشان داد ؛ صحنه ی تئاتر ، فیلم نیست که یک پلان را بشود هزاران بار تکرار کرد ؛ صحنه ی تئاتر با هیچ کس شوخی ندارد ، پس درهایش را به روی همه باز می گذارد تا عیار هنرمندان سنجیده شود .

اینها را گفتیم تا اعلام کنیم که هیچ مشکلی با حضور شهاب حسینیِ بازیگرِ سینما ، در تئاتر نداریم .

از آن مهم تر ، اینکه در این نمایش ، شهاب حسینی ، از حضور “شیرین ” ی بهره برده است که هم ” خسرو و هم کوهکن ” تا همیشه نازش را می خرند و بر دستانش بوسه می زنند ، اما مساله این ها نیست .

مساله نجابت اهالی تئاتر است . مساله این است که اجازه نمی دهیم از این نجابت سوء استفاده شود و به سخره گرفته شود !

مساله این است که ما در تئاتر برای هیچ کسی فرش قرمز پهن نمی کنیم .

اشتباه نکنید ، آنچه در نشست خبری نمایش ” اعتراف ” به کارگردانی شهاب حسینی ( لینک ) رخ داد ، اصلا و اساسا تقابل هنرمندان با اهالی رسانه نیست ، مفهوم رسانه از اسم اش بر می آید و بعید می دانم شهاب حسینی معنایش را نداند که در عملکرد بین رسانه و هنرمند هیچ یک بر دیگری ارجح نیست ؛ پس از این بحث می گذریم .

مساله تئاتر است و نگاه عجیب و ساده لوحانه ی شهاب حسینی که معلوم نیست از چه پس و پشتی می آید ! مساله این است که شهاب حسینی به چه وسیله ای می خواهد تئاتر را نجات دهد ؟ با فرهنگ تئاتری اش ، با شناخت و تجربه اش در زمینه کارگردانی تئاتر ؟ و یا صرفا با مشهور بودن سینمایی اش و احیانا تماشاچی و پولی که از این طریق وارد تئاتر خواهد شد ؟ راه حل او برای نجات تئاتر ، کدامیک از اینها است ؟

بیایید دقیق تر به ماجرا نگاه کنیم . چندین و چند سال است که از اوضاع اقتصادی نا به سامان تئاتر صحبت می کنیم . اضافه شدن سالن های خصوصی هم نه تنها به اقتصاد تئاتر کمکی نکرد ، بلکه بیش از پیش به تئاتر لطمه وارد کرد .

برای نجات تئاتر از این وضعیت ، بسیاری روی آوردند به بازیگران سینمایی و ورزشکاران و … ! اما این اتفاق هم نه تنها معضل مخاطب تئاتر را برطرف نکرد بلکه در دراز مدت به تئاتر کشورمان لطمه وارد کرد و آن را به عقب برد.

پس بهتر است قبل از اینکه شهاب حسینی خود را منجی تئاتر این سرزمین بداند ، کمی مطالعه ی اقتصادی و فرهنگی داشته باشد .

و اما سخنی با شخص شهاب حسینی :

آقای حسینی ، تئاتر ما با حضور سلبریتی ها و جنجال هایشان روی صحنه نجات پیدا نمی کند .

تئاتر ما مخاطبی نمی خواهد که به شوق عکس گرفتن بعد از اجرا با هنرمند محبوبش ، فقط یک بار بلیط ۵۰ هزار تومانی بخرد  .

تئاتر ما مخاطبی نمی خواهد که در سالن گوشی اش زنگ بخورد و چیپس و پفکش را به جای سالن سینما به سالن تئاتر بیاورد و بعد هم برود و پشت سرش را هم نگاه نکند !

ما در تئاتر بنگاه اقتصادی باز نمی کنیم و مزایده به راه نمی اندازیم.

افزایش مخاطب تئاتر با فرهنگ سازی رخ می دهد نه با سلبریتی بازی ! ما نمی خواهیم هنرمان خلاصه شود در کشاندن اهالی سینما به تئاتر . پس لطفا اهالی تئاتر را در این مورد بی هنر قلمداد کنید !

اشغال کردن مهمترین سالن تئاتری کشور ، افزایش ناگهانی بی منطق قیمت بلیت تئاتر و به راه اندازی شویی از عکس و امضا بعد از پایان نمایش ، نه تنها دردی از تئاتر ما دوا نمی کند ، بلکه دردهای بیشتری را به آن اضافه می کند .

شهاب حسینی عزیز ، ما فرش قرمز پهن نمی کنیم ، ما نمی خواهیم که هنر کشاندن شما را به تئاتر ، داشته باشیم ؛ ما تئاتری های شریف را به سلبریتی های خودخواه ترجیح می دهیم ، حتی اگر هر روز سالن هایمان خالی از مخاطب باشد .

اگر راه حل شما این است ، ما را با دردهایمان تنها بگذارید و به دنیای پر زرق و برق سینما برگردید !

و اگر این گونه نیست ، ما منتظر عذرخواهی شما از اهالی تئاتر می مانیم تا بار دیگر باورمان شود که شهاب حسینیِ موفقِ سال هایِ پیش ، می تواند ستاره شود .

محبوبه صادقی – سردبیر